Mediterranean-Type Ecosystems: The Role of Nutrients

نظریه همگرایی اکولوژیکی زیربنای نقشه‌های زیست‌شناسان از گونه‌های زیستی جهان است. همچنین میزان اعتبار کلی اصول اکولوژیکی، برگرفته از تحقیقات بر روی جمعیت‌ها، جوامع یا اکوسیستم‌های خاص را تعیین می‌کند، و از این رو، اصول مدیریت منابع تا چه حد کلی هستند. به نقل از دی کاستری و مونی (1973): "در واقع، برای ارزیابی انتقال فناوری، ضروری است که بدانیم اطلاعات به دست آمده از مطالعه یک اکوسیستم خاص تا چه اندازه برای اکوسیستم دیگری از همان نوع اما واقع شده قابل استفاده است. پنج منطقه نسبتا کوچک، منزوی، با آب و هوای مدیترانه‌ای زمین، هر کدام با جانوران و گیاهان متمایز خود، زمینه‌های آزمایشی ایده‌آلی را برای این نظریه فراهم کرده‌اند. میراث تحقیقات دقیق اکوسیستم متمرکز شده است که با تجزیه و تحلیل های مقایسه ای بین المللی انجام شده توسط Specht (l969a, b) شروع شده است، اما با پیشینه در مطالعات قبلی در استرالیای جنوبی (Specht و Rayson 1957، Specht 1973). کودی و مونی (1978) اطلاعات موجود در آن زمان را برای چهار منطقه به جز استرالیا بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که آرایه‌های انواع استراتژی که در بین زیست‌های مختلف یافت می‌شوند به قدری مشابه هستند که می‌توان آن‌ها را تنها بر اساس فرضیه هم‌گرایی توضیح داد. ; با این وجود، تفاوت‌های آشکار در سازمان‌دهی و پویایی جامعه، به‌ویژه فنل اوژی، مستلزم مطالعه دقیق‌تر در دسترس بودن منابع و الگوهای استفاده از منابع برای توضیح بهتر روابط بین شکل و عملکرد به طور کلی، و ارزیابی درجه همگرایی در سطوح بالاتر سازمان نسبت به جمعیت است. .

The theory of ecological convergence underlies the biogeographers' maps of world biome-types. It also determines the degree to which ecological principles, derived from research on particular populations, communities or ecosystems, are generally valid, and hence also to what extent resource management principles are general. To quote Di Castri and Mooney (1973): "In effect, in order to assess the transfer of technology, it is essential to know to what extent information acquired from studying one particular ecosystem is applicable to another ecosystem of the same type but situated in a different location. " The five relatively small, isolated, mediterranean-climate zones of the earth, each with its distinct fauna and flora, have provided the ideal testing grounds for this theory. A heritage of precisely focused ecosystems research has resulted, beginning with the international comparative analyses conducted by Specht (l969a, b) but with antecedents in earlier studies in South Australia (Specht and Rayson 1957, Specht 1973). Cody and Mooney (1978) reviewed the information available at the time for the four zones excepting Australia and concluded that the arrays of strategy-types to be found among the different biotas were so similar that they could be explained only in terms of the convergence hypothesis; nevertheless, evident differences in community organization and dynamics, especially phenol­ ogy, required closer study of resource availability and resource-use patterns to better explain relations between form and function overall, and to assess the degree of convergence at higher levels of organization than the population.