Medieval Nonsense: Signifying Nothing in Fourteenth-Century England

پانصد سال قبل از "Jabberwocky" و Tender Buttons، نویسندگان از قبل درگیر مسئله مزخرفات بودند. اما با وجود اینکه در سال‌های اخیر رواج هجو، غوغا، آواز پرندگان و کنایه‌هایی به صدای برهنه در متون قرون وسطایی دیده می‌شود، این تصور همچنان وجود دارد که این پدیده‌ها استثناهایی هستند که قاعده تعهد با انگیزه الهیات دوره را به هسته‌ی اصلی اثبات می‌کنند. این کتاب نشان می‌دهد که برعکس، هدف اصلی مطالعه تفکر زبان‌شناختی قرون وسطی وکس غیر معنادار، این گفته تا آنجا که هیچ معنایی ندارد، و این واقعیت از نظر نویسندگان قرون وسطی از انواع مختلف گم نشده است. در مجموعه‌ای از خوانش‌های نزدیک و غیرمتعارف از آثار پریسیان، بوتیوس، آگوستین، والتر برلی، جفری چاسر، و نویسندگان ناشناس ابر ناشناخته و سنت. ارکنوالد، در مورد روشی تحقیق می کند که تعدادی از نویسندگان قرن چهاردهمی احتمالات ذاتی در گزارش های زبانی که از دوران باستان به آنها منتقل شده است را تشخیص داده و آن روایت ها را به ایده ها، اشکال و شیوه های جدید عدم دلالت تبدیل کرده اند. بازیابی هرمنوتیک پیشامدرن ابهام به منظور ارائه مطالبی برای باستان شناسی مقوله ادبی، بیهوده های قرون وسطایی نشان می دهد که چگونه این کتاب های زبان شناسی قرون وسطایی، رساله های عرفانی، و اشعار به گونه ای مهندسی شده اند که قوه تفسیر را دستگیر کنید و آن را وادار کنید تا بر خاموش کردن حسی که در مواجهه با زبان رخ می دهد تمرکز کند.

Five hundred years before “Jabberwocky” and Tender Buttons, writers were already preoccupied with the question of nonsense. But even as the prevalence in medieval texts of gibberish, babble, birdsong, and allusions to bare voice has come into view in recent years, an impression persists that these phenomena are exceptions that prove the rule of the period’s theologically motivated commitment to the kernel of meaning over and against the shell of the mere letter.
This book shows that, to the contrary, the foundational object of study of medieval linguistic thought was vox non-significativa, the utterance insofar as it means nothing whatsoever, and that this fact was not lost on medieval writers of various kinds. In a series of close and unorthodox readings of works by Priscian, Boethius, Augustine, Walter Burley, Geoffrey Chaucer, and the anonymous authors of the Cloud of Unknowing and St. Erkenwald, it inquires into the way that a number of fourteenth-century writers recognized possibilities inherent in the accounts of language transmitted to them from antiquity and transformed those accounts into new ideas, forms, and practices of non-signification. Retrieving a premodern hermeneutics of obscurity in order to provide materials for an archeology of the category of the literary, Medieval Nonsense shows how these medieval linguistic textbooks, mystical treatises, and poems were engineered in such a way as to arrest the faculty of interpretation and force it to focus on the extinguishing of sense that occurs in the encounter with language itself.