Medicine and Humanism in Late Medieval Italy: The Carrara Herbal in Padua

این کتاب اولین مطالعه‌ای است که نسخه خطی خارق‌العاده‌ای را که اکنون با نام گیاهی کارارا شناخته می‌شود (کتابخانه بریتانیا، اگرتون 2020) در شبکه پیچیده سنت‌های پزشکی، هنری و فکری که از آن سرچشمه گرفته است، بررسی می‌کند. این نسخه خطی حاوی نسخه ای مصور و بومی از دارونامه قرن سیزدهم توسط ابن سرابی، یک پزشک مسیحی عرب زبان شاغل در اندلس است که در غرب به نام سراپیون جوان معروف است. تا سال 1290، رساله سراپیون به ترجمه لاتین در دسترس بود و به طور گسترده در دانشکده های پزشکی در سراسر شبه جزیره ایتالیا منتشر شد. گیاهی کارارا که در اواخر قرن چهاردهم توسط شاهزاده پادوآ، فرانچسکو دوم 'il Novello' da Carrara (1390-1405) سفارش داده شد، حضور رو به رشد کارارا را تأیید می کند. طب عربی در داخل و خارج دانشگاه. محتویات آن به نقش تاریخی خانواده کارارا به عنوان حامیان و محافظان استودیوم اشاره می کند، اما شکل آن – کتابی مجلل به گویش پادوآیی که با هرالدری خانوادگی و نمایش های سبکی متنوع از گیاهان آراسته شده است – آن را در فرهنگ دربار جای می دهد. . به‌ویژه، فرم نسخه خطی، رساله سراپیون را به الگوهای مجموعه کتاب و خطابه‌های خودسازی که توسط انسان‌گرایان تشویق شده و توسط اجداد فرانچسکو انجام شده است، مرتبط می‌کند.

با شروع با پترارک (1304-1304) و ادامه با پیر پائولو ورجریو (حدود 1369-1444)، اومانیست ها در دربار کارارا موقعیت های ممتازی داشتند و فرهنگ اومانیستی با آن رقابت می کرد. موفقیت های دانشگاه برای نقش های اصلی در خود تبلیغی Carrara. با دیگر کتاب‌های مصور موجود در مجموعه شاهزاده، Herbal با این عرصه‌های سنتی حمایت از خانواده مذاکره کرد و آنها را با یکدیگر تلاقی کرد و فرانچسکو را به عنوان یک "شاهزاده پزشک" ایده‌آل معرفی کرد که قادر به تضمین سلامت اخلاقی و جسمی است. پادوآ با در نظر گرفتن این گونه، گیاهی کارارا محصول تلاقی بین انتقال پان مدیترانه ای دانش پزشکی و ظهور انسان گرایی در دادگاه های ایتالیایی است، تقاطعی که معمولاً به رنسانس بعدی نسبت داده می شود. /p>

This book is the first study to consider the extraordinary manuscript now known as the Carrara Herbal (British Library, Egerton 2020) within the complex network of medical, artistic and intellectual traditions from which it emerged. The manuscript contains an illustrated, vernacular copy of the thirteenth-century pharmacopeia by Ibn Sarābī, an Arabic-speaking Christian physician working in al-Andalus known in the West as Serapion the Younger. By 1290, Serapion’s treatise was available in Latin translation and circulated widely in medical schools across the Italian peninsula.

Commissioned in the late fourteenth century by the prince of Padua, Francesco II ‘il Novello’ da Carrara (r. 1390–1405), the Carrara Herbal attests to the growing presence of Arabic medicine both inside and outside of the University. Its contents speak to the Carrara family’s historic role as patrons and protectors of the Studium, yet its form – a luxury book in Paduan dialect adorned with family heraldry and stylistically diverse representations of plants – locates it in court culture. In particular, the manuscript’s form connects Serapion’s treatise to patterns of book collection and rhetorics of self-making encouraged by humanists and practiced by Francesco’s ancestors.

Beginning with Petrarch (1304–74) and continuing with Pier Paolo Vergerio (ca. 1369–1444), humanists held privileged positions in the Carrara court, and humanist culture vied with the University’s successes for leading roles in Carrara self-promotion. With the other illustrated books in the prince’s collection, the Herbal negotiated these traditional arenas of family patronage and brought them into confluence, promoting Francesco as an ideal ‘physician prince’ capable of ensuring the moral and physical health of Padua. Considered in this way, the Carrara Herbal is the product of an intersection between the Pan-Mediterranean transmission of medical knowledge and the rise of humanism in the Italian courts, an intersection typically attributed to the later Renaissance.