Mechanisms of Angiogenesis

آیا بازگشت از کنار تخت به نیمکت توصیه می شود؟ در طول دهه گذشته، موضوعات کمی با چنین علاقه گسترده ای در زیست شناسی و پزشکی به عنوان رگ زایی مواجه شدند. توانایی شگفت‌انگیز بدن برای بازگرداندن جریان خون با القای رشد رگ‌های خونی به عنوان بخشی از یک فرآیند انطباقی، پزشکان را با بیماری‌هایی که در آن رگ‌زایی یا اغراق‌آمیز (مانند تومورها) یا بسیار کند (مانند بیماری‌های ایسکمیک قلب و قلب) سروکار دارند، نگران کرده است. مغز). جای تعجب نیست که راهبردهای طرفدار و ضد رگ زایی راه خود را در آزمایشات بالینی پیدا کرده اند. به عنوان مثال، برای ایالات متحده، وب سایت NIH در اوایل سال 2004، 38 مطالعه بالینی را نشان داد که شامل داروهای ضد رگ زایی یا پرو-آنژیوژنیک بود. با توجه به حجم بالای داده‌های بالینی مورد انتظار، ممکن است این سوال مطرح شود که آیا کاوش بیشتر در مکانیسم‌های بیولوژیکی مورد نیاز است یا اینکه آیا نتایج از کنار تخت برای ادامه کار به اندازه کافی آموزنده هستند. این سوال همچنین به پیشرفت کارآزمایی های بالینی طرفدار و ضد رگ زایی بستگی دارد. در ادامه به بررسی مختصری از پیشرفت هایی که در این زمینه حاصل شده است می پردازم. از زمانی که جودا فولکمن سی سال پیش درمان ضد رگ زایی تومور را پیشنهاد کرد، به طور فزاینده ای آشکار شد که عواملی که در تشکیل رگ های خونی تداخل دارند، پیشرفت تومور را نیز متوقف می کنند. بر این اساس، درمان ضد رگ زایی به عنوان یک مکمل بالقوه برای درمان مرسوم سیسر مورد توجه قرار گرفته است.

Is it advisable to go back from bedside to the bench? During the last decade, few topics encountered such a broad interest in bio- gy and medicine as angiogenesis. The amazing ability of the body to restore blood flow by induction of blood vessel growth as part of an adaptive process has alarmed physicians dealing with diseases in which angiogenesis is either exaggerated (as in tumors) or too slow (as in ischemic diseases of heart and brain). Not surprisingly, pro- and antiangiogenic strategies have found their way into clinical trials. For instance, for the USA, the NIH website in early 2004 displayed 38 clinical studies involving either pro- or antiangiogenic th- apies. Given the expected overwhelming wealth of clinical data, the question may be asked whether further exploration of biological mechanisms is required or whether results from the bedside are instructive enough to proceed. This question depends also on the progress of pro- and antiangiogenic clinical trials. In the following, I give a short overview about some of the progress that has been made in this field. Since Judah Folkman proposed antiangiogenic tumor therapy thirty years ago, it has become increasingly evident that agents which interfere with blood vessel formation also block tumor progression. Accordingly, antiangiogenic therapy has gained much attention as a potential adjunct to conventional c- cer therapy.