Meanest Foundations and Nobler Superstructures: Hooke, Newton and the “Compounding of the Celestiall Motions of the Planetts”

این کتاب یک مطالعه تاریخی-معرفت‌شناختی درباره یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌ها در تاریخ مکانیک سماوی است: پیشنهاد رابرت هوک (1635-1703) برای «ترکیب[d] حرکت‌های آسمانی سیارات با یک حرکت مستقیم. توسط مماس و یک حرکت جذاب به سمت یک جسم مرکزی» (نیوتن، The Correspondence li، 297. از این پس: مکاتبات). این چالشی است که هوک در نامه‌ای کوتاه اما شدید در زمستان 80-1679 به اسحاق نیوتن (1642-1727) ارائه کرد، که نیوتن را در مسیر اصلی خود در سال 1687 قرار داد و مفهوم «آسمان سیاره‌ای» را تغییر داد. در این فرآیند (Herivel, 301: De Motu, Version III). 1 اغراق کردن در مورد جدید بودن برنامه هوک دشوار است • حرکات آسمانی، آن نمادهای ضرب المثلی ثبات و تغییر ناپذیری، در واقع یک فرآیند تغییر مداوم بودند: انحراف سیارات از مسیرهای مستطیل اولیه توسط \" قدرت جاذبه centraU\" (مطابقات, li, 313). هیچ چیز ضروری یا ضروری در شکل مدارهای سیاره ای وجود نداشت. هوک که قبلاً «نه دایره‌ای و نه متحدالمرکز» شناخته می‌شد، ادعا کرد که این «خط[های] منحنی» ظاهراً بسته را باید صرفاً به‌عنوان اثرات حرکات مستطیلی و جاذبه‌ی مستطیلی درک و محاسبه کرد. و همانطور که نیوتن به سرعت متوجه شد، این همچنین بیانگر این بود که «سیارات نه دقیقاً در بیضی حرکت می‌کنند و نه دو بار در یک مدار می‌چرخند، به‌طوری‌که به تعداد گردش‌های یک سیاره، مداری برای یک سیاره وجود دارد» (Herivel, 301: De Motu، نسخه III).

This book is a historical-epistemological study of one of the most consequential breakthroughs in the history of celestial mechanics: Robert Hooke's (1635-1703) proposal to "compoun[d] the celestial motions of the planets of a direct motion by the tangent & an attractive motion towards a centrat body" (Newton, The Correspondence li, 297. Henceforth: Correspondence). This is the challenge Hooke presented to Isaac Newton (1642-1727) in a short but intense correspondence in the winter of 1679-80, which set Newton on course for his 1687 Principia, transforming the very concept of "the planetary heavens" in the process (Herivel, 301: De Motu, Version III). 1 It is difficult to overstate the novelty of Hooke 's Programme • The celestial motions, it suggested, those proverbial symbols of stability and immutability, werein fact a process of continuous change: a deflection of the planets from original rectilinear paths by "a centraU attractive power" (Correspondence, li, 313). There was nothing necessary or essential in the shape of planetary orbits. Already known to be "not circular nor concentricall" (ibid. ), Hooke claimed that these apparently closed "curve Line[ s ]" should be understood and calculated as mere effects of rectilinear motions and rectilinear attraction. And as Newton was quick to realize, this also implied that "the planets neither move exactly in ellipse nor revolve twice in the same orbit, so that there are as many orbits to a planet as it has revolutions" (Herivel, 301: De Motu, Version III).