Maybe the People Would Be the Times

در مجموعه دوم خود (پس از همه عزیزان خود را بکش، 2007)، لوک سانته به پتی اسمیت، رنه ریکارد و ژرژ سیمنون ادای احترام می کند. تاریخچه روزنامه ها را دنبال می کند. منظره ای را بررسی می کند که پسران بیستی را به دنیا آورد. کوچه پس کوچه های عکاسی بومی را بررسی می کند. برای مردگان فراموش شده نیویورک سیتی ترندودی به نظر می رسد.

چسبی که مجموعه را کنار هم نگه می دارد زندگی نامه است. هر آیتم دارای اهمیت شخصی عمیق است و بیشتر آنها ریشه در تجربه زیسته دارند، به ویژه در دوران جوانی سانته در قسمت پایین شرقی نیویورک در دهه های 1970 و 80 حاصلخیز. او درگیری عمیق خود را با موسیقی، تجربه خود از شهر، پیشرفت خود به عنوان یک هنرمند و ناظر، زندگی عاشقانه و جاه طلبی های خود را دنبال می کند. شاید The People Would Be the Times به صورت مجموعه ای از سکانس ها سازماندهی شده است که در آن یک قطعه به قطعه بعدی منتهی می شود. خاطرات به مقاله جریان می یابد، داستان به نوشتن انتقادی، طنز به شعر، قطعات پاسخ می دهند و همدیگر را تکرار می کنند، موضوعات را از جنبه های مختلف بررسی می کنند. این مجموعه، سانته را در غنایی‌ترین، پرشورترین و تخیلی‌ترین او نشان می‌دهد، نویسنده‌ای که هر تکلیفی چالش ابداع فرمی جدید را برای او به همراه دارد.

In his second collection (after Kill All Your Darlings, 2007), Luc Sante pays homage to Patti Smith, Rene Ricard, and Georges Simenon; traces the history of tabloids; surveys the landscape that gave birth to the Beastie Boys; explores the back alleys of vernacular photography; sounds a threnody for the forgotten dead of New York City.

The glue holding the collection together is autobiography. Every item carries deep personal significance, and most are rooted in lived experience, in particular Sante's youth on the Lower East Side of New York in the fertile 1970s and '80s. He traces his deep engagement with music, his experience of the city, his progression as an artist and observer, his love life and ambitions. Maybe the People Would Be the Times is organized as a series of sequences, in which one piece leads into the next. Memoir flows into essay, fiction into critical writing, humor into poetry, the pieces answering and echoing one another, examining subjects from multiple vantages. The collection shows Sante at his most lyrical, impassioned, and imaginative, a writer for whom every assignment brings the challenge of inventing a new form.