Maya Ethnolinguistic Identity: Violence, Cultural Rights, and Modernity in Highland Guatemala

در این کتاب ارزشمند، بریژیتین فرنچ، قوم شناس و مردم شناس، دیدگاه های انتقادی-نظری جدیدی را در انسان شناسی زبانی بسیج می کند و آنها را در زمینه سیاسی گواتمالای معاصر به کار می گیرد. فرانسوی با بررسی "پروژه ناسیونالیستی" که از پایان دوره استعمار ادامه دارد، "دودویی گواتمالایی/بومی" را مورد بازجویی قرار می دهد. در گواتمالا، «لادینو» به اقلیت اسپانیایی زبان مردم اطلاق می شود که از اجداد مخلوط اروپایی، معمولاً اسپانیایی، و بومی هستند. «هندی» به معنای اکثریت جمعیت گواتمالا است که به یکی از بیست و یک زبان در گروه‌های زبانی مایا صحبت می‌کنند، اگرچه سطوح دوزبانگی در میان اکثر جوامع مایا بسیار بالاست. همانطور که فرانسه نشان می دهد، دولت گواتمالا به طور فعال یک مفهوم نژادی و ماهوی از "هندی ها" را به عنوان یک گروه غیرمتمایز و ذاتا فرودست که سرسختانه در راه پیشرفت، وحدت و توسعه ملی ایستاده است - که به طور ضمنی، اهداف این کشور هستند، ترویج کرده است. «گواتمالایی‌های واقعی» (یعنی لادینوها).

فرانسوی با مثال‌های مفید نشان می‌دهد که چگونه ساخت زبان و هویت جمعی در واقع استراتژی‌هایی هستند که برای خدمت به اهداف نهادها (از جمله دولت، ارتش، سیستم آموزشی و کلیسا) و بازیگران اجتماعی (از جمله زبان شناسان، دانشمندان و فعالان). اما با ترکیب کار میدانی عمیق با گروه هایی که به زبان Kaqchikel و K'iche صحبت می کنند همراه با تحلیل گفتمان های اسپانیایی زبان، هویت قومی زبانی مایا همچنین نشان می دهد که چگونه برخی از افراد در جوامع شهری و دوزبانه هندی در این زمینه اختلال ایجاد کرده اند. اساسی کردن پروژه های چندفرهنگی و با تمرکز بر ایدئولوژی های زبان، نویسنده می تواند صریحاً اشکال و کارکردهای زبانی را با مسائل بزرگتر آگاهی، سیاست جنسیتی، موقعیت های اجتماعی و شکل گیری روابط قدرت هژمونیک پیوند دهد.

In this valuable book, ethnographer and anthropologist Brigittine French mobilizes new critical-theoretical perspectives in linguistic anthropology, applying them to the politically charged context of contemporary Guatemala. Beginning with an examination of the “nationalist project” that has been ongoing since the end of the colonial period, French interrogates the “Guatemalan/indigenous binary.” In Guatemala, “Ladino” refers to the Spanish-speaking minority of the population, who are of mixed European, usually Spanish, and indigenous ancestry; “Indian” is understood to mean the majority of Guatemala’s population, who speak one of the twenty-one languages in the Maya linguistic groups of the country, although levels of bilingualism are very high among most Maya communities. As French shows, the Guatemalan state has actively promoted a racialized, essentialized notion of “Indians” as an undifferentiated, inherently inferior group that has stood stubbornly in the way of national progress, unity, and development—which are, implicitly, the goals of “true Guatemalans” (that is, Ladinos).

French shows, with useful examples, how constructions of language and collective identity are in fact strategies undertaken to serve the goals of institutions (including the government, the military, the educational system, and the church) and social actors (including linguists, scholars, and activists). But by incorporating in-depth fieldwork with groups that speak Kaqchikel and K’iche’ along with analyses of Spanish-language discourses, Maya Ethnolinguistic Identity also shows how some individuals in urban, bilingual Indian communities have disrupted the essentializing projects of multiculturalism. And by focusing on ideologies of language, the author is able to explicitly link linguistic forms and functions with larger issues of consciousness, gender politics, social positions, and the forging of hegemonic power relations.