Maximalism in Contemporary American Literature: The Uses of Detail

این کتاب با بررسی اینکه چگونه پرداختن به جزئیات در ادبیات معاصر، خوانندگان را وادار می‌کند تا منظر فرهنگی آمریکای فراصنعتی را هدایت کنند، تحمل کنند و غنی‌تر کنند، بحثی جدید و اساسی درباره حداکثر گرایی را آغاز می‌کند. این کتاب رمان‌های حداکثری دیوید فاستر والاس، نیکلسون بیکر، توماس پینچون و دیگران را مورد مطالعه قرار می‌دهد و در نظر می‌گیرد که چگونه نوشتن بیش از حد جزئی، نیازهای نهادی، احساسی و فکری خوانندگان و نویسندگان معاصر را تامین می‌کند. این کتاب استدلال می‌کند که رمان‌های حداکثری نه تنها از محدودیت‌های درک شده از سبک، موضوع و دامنه فراتر می‌روند، بلکه می‌کوشند مفید بودن کتاب‌ها را در فرهنگ معاصر بازسازی کنند و عمل خواندن را تازه کنند. لوی نشان می‌دهد که در حالی که این رمان‌ها با جزئیات و توصیف مشغول هستند، نسبتاً به اهداف سنتی بازنمایی توجهی ندارند. در عوض، آنها از جزئیات برای ارتباط با ارزش‌ها و تخیلات خاصی از هوش، اشتیاق و توانایی مرتبط با مدیریت اطلاعات پیچیده و بیش از حد استفاده می‌کنند. این متون، چه برای احیای چیزهای پیش پا افتاده و پیش پا افتاده در فرهنگ رایج، چه تسکین اضطراب نارسایی انسان در عصر اتوماسیون و اینترنت، توانایی های قابل توجهی را الگوبرداری می کنند، نه صرفاً اشیاء مهم، و خوانندگان را تشویق می کنند تا عاداتی را برای خواندن ایجاد کنند که مکمل خواسته ها باشد. فرهنگ با جزئیات فزاینده این کتاب با تکیه بر طیف متنوعی از مکاتب نظری و متون فرهنگی، از جمله نظریه چیز، مارکسیسم، فرمالیسم جدید، فهرست‌های پخش، وبلاگ‌ها و دست‌نوشته‌های آرشیوی، درک جدیدی از نوشتار حداکثری و روشی جدید برای نزدیک شدن به سودمندی ابژه‌های ادبی را پیشنهاد می‌کند. فرهنگ معاصر

This book begins a new and foundational discussion of maximalism by investigating how the treatment of detail in contemporary literature impels readers to navigate, tolerate, and enrich the cultural landscape of postindustrial America. It studies the maximalist novels of David Foster Wallace, Nicholson Baker, Thomas Pynchon, and others, considering how overly-detailed writing serves the institutional, emotional, and intellectual needs of contemporary readers and writers. The book argues that maximalist novels not only exceed perceived limits of style, subject matter, and scope, but strive to remake the usefulness of books in contemporary culture, refreshing the act of reading. Levey shows that while these novels are preoccupied with detail and description, they are relatively unconcerned with the traditional goals of representation. Instead, they use detail to communicate particular values and fantasies of intelligence, enthusiasm, and ability attached to the management of complex and excessive information. Whether reinvigorating the banal and trivial in mainstream culture, or soothing anxieties of human insufficiency in the age of automation and the internet, these texts model significant abilities, rather than just objects of significance, and encourage readers to develop habits of reading that complement the demands of an increasingly detailed culture. Drawing upon a diverse range of theoretical schools and cultural texts, including Thing Theory, Marxism, New Formalism, playlists, blogs, and archival manuscripts, the book proposes a new understanding of maximalist writing and a new way of approaching the usefulness of literary objects in contemporary culture.