Mathematical Modeling of the Hearing Process: Proceedings of the NSF-CBMS Regional Conference Held in Troy, NY, July 21–25, 1980

مقالات این مجموعه از یک کنفرانس منطقه‌ای NSF-CBMS در مورد مدل‌سازی ریاضی فرآیند شنوایی، که در مؤسسه پلی‌تکنیک Rensselaer در تابستان 1980 برگزار شد، نشأت می‌گیرد. برای در نظر گرفتن a=ticles، بهتر است به طور خلاصه تاریخچه مدلسازی موفق را مرور کنید. کم و بیش در سه مرحله پیش رفته است. اولین مورد توسط هرمان هلمهولتز در سال 1880 آغاز شد، که نظریه های او برای سال ها بر این موضوع غالب بود. با این حال، به دلیل فقدان داده‌های تجربی دقیق و استدلال‌های اکتشافی او، آشکار شد که مدل‌های او نیاز به تجدید نظر دارند. بر این اساس، بر اساس مشاهدات تجربی فون بیکسی، نظریه‌های «موج بلند» در دهه 1950 توسط محققانی مانند زویسلوکی، پترسون و بوگرت توسعه یافت. با این حال، زمانی که پیشینیان اصلاح‌تر شدند (مانند اندازه‌گیری‌های wssbauer رود) حتی این مدل‌ها نیز زیر سوال رفتند. این موضوع در سال‌های اخیر فعالیت‌های زیادی را در مورد چگونگی گسترش مدل‌ها برای حسابرسی این eXT‌های اخیر ایجاد کرده است. مشاهدات ادبی یک روش از طریق دستگاهی است که معمولاً به عنوان فیلتر دوم نامیده می شود (به مقاله آلن مراجعه کنید) و دیگری از طریق یک مدل هیدروالاستیک دقیق تر (به مقاله چادویک مراجعه کنید). در ارتباط با این رویکرد اخیر، اخیراً برخی کارها بر روی ایجاد یک مدل فرکانس پایین حلزون گوش انجام شده است (به مقاله هولمز مراجعه کنید).

The articles of these proceedings arise from a NSF-CBMS regional conference on the mathematical modeling of the hearing process, that was held at Rensselaer Polytechnic Institute in the summer of 1980. To put the a=ticles in perspective, it is best to briefly review the history of suc~ modeling. It has proceeded, more or less, in three stages. The first was initiated by Herman Helmholtz in the 1880's, whose theories dominated the subject for years. However, because of his lack of accurate experimental data and his heuristic arguments it became apparent that his models needed revision. Accordingly, based on the experimental observations of von Bekesy, the "long wave" theories were developed in the 1950's by investigators such as Zwislocki, Peterson, and Bogert. However, as the ex?eri~ents became more refined (such as Rhode's ~wssbauer Measurements) even these models came into question. This has brought on a flurry of 'activity in recent years into how to extend the models to account for these more recent eXT. lerimental observations. One approach is through a device co~monly refered to as a second filter (see Allen's article) and another is through a more elaborate hydroelastic model (see Chadwick's article). In conjunction with this latter approach, there has been some recent work on developing a low frequency model of the cochlea (see Holmes' article).