Martin Heidegger: In Europe and America

زمانی که نفوذ هایدگر از اوایل دهه پنجاه تا اوایل دهه شصت در جنانی به اوج خود رسید، اکثر دانشجویان جدی فلسفه در آن کشور عمیقاً در اندیشه او غرق بودند. شاگردان او یا شاگردان شاگردانش بسیاری از کرسی های اصلی فلسفه را پر کردند. ابری از عرفان مشهور جنگل سیاه دیدگاه بسیاری از منتقدان و تحسین کنندگان او را در داخل و خارج پوشانده است. انبوهی از مردم برای شنیدن سخنرانی‌هایی از او هجوم می‌آوردند که اکثر آنها حتی با مطالعه دقیق، حتی با یک شنیدن، نمی‌توانستند بفهمند. او چنان بزرگ جلوه می کرد که «هستی و زمان» اغلب نمی توانست به عنوان رویکردی بسیار تخیلی و اولیه برای مجموعه ای کاملاً محدود از سؤالات دیده شود، بلکه به عنوان یک فاجعه فراگیر نظم fmt در نظر گرفته می شد که وحشتناک ترین پیامدهای بومه را در بر می گرفت. کی یرکگور، رییک، و نیچه، یا به عنوان پاسخ. اما بیشتر آن گذشته است. تسلط هایدگر بر فلسفه جنان متوقف شده است. اکنون می‌توان تصاویر بزرگ‌تر از هایدگر، ترس از اینکه زبان او پدیده‌ای فرقه‌ای ایجاد می‌کند، اعتقاد به این که تنها کسانی می‌توانند او را درک کنند که جان خود را به فکر او می‌سپارند، کنار بگذاریم. زبان او گاهی به طور غیرعادی دشوار، گاهی ساده و زیبا است. برخی از بینش های او مبهم و مفید نیستند، برخی دیگر هیجان انگیز و شفاف کننده هستند. دیگر انتظار نمی رود هایدگر ادبیات را مانند یک منتقد ادبی یا یک فیلولوژیست دانشگاهی تفسیر کند.

When Heidegger's influence was at its zenith in Gennany from the early fifties to the early sixties, most serious students of philosophy in that country were deeply steeped in his thought. His students or students of his students filled many if not most of the major chairs in philosophy. A cloud of reputedly Black Forest mysticism veiled the perspective of many of his critics and admirers at home and abroad. Droves of people flocked to hear lectures by him that most could not understand, even on careful reading, much less on one hearing. He loomed so large that Being and Time frequently could not be seen as a highly imaginative, initial approach to a strictly limited set of questions, but was viewed either as an all-embracing fmt order catastrophy incorporating at once the most feared consequences of Boehme, Kierkegaard, RiIke, and Nietzsche, or as THE ANSWER. But most of that has past. Heidegger's dominance of Gennan philosophy has ceased. One can now brush aside the larger-than-life images of Heidegger, the fears that his language was creating a cult phenomenon, the convictions that only those can understand him who give their lives to his thought. His language is at times unusually difficult, at times simple and beautiful. Some of his insights are obscure and not helpful, others are exciting and clarifying. One no longer expects Heidegger to interpret literature like a literary critic or an academic philologist.