Marshall V. Jefferson

توماس جفرسون و جان مارشال - اگرچه پسرعموهای دوم - متضاد بودند. جفرسون به حقوق ایالت ها اعتقاد داشت - که مستعمراتی که قانون اساسی را تصویب کردند به عنوان دولت های مستقل این کار را انجام دادند. او ضعیف ترین دولت فدرال ممکن را می خواست. مارشال می‌دانست که یک دولت فدرال بدون قدرت مالیات، حمایت از ارتش و تنظیم امور مالی، دستورالعملی برای هرج و مرج است. او به مدت 34 سال، تصمیم به تصمیم، قدرت قانونی دادگاه عالی و به همراه آن، قدرت دولت فدرال را تقویت کرد. جفرسون و رؤسای جمهور دموکرات بعدی با هر کاری که مارشال انجام داد مخالف بودند، اما خود را در برابر تخصص حقوقی او در خواندن قانون اساسی درمانده می‌دانستند.

زندگی جفرسون و ویژگی‌های شخصیتی او برای ما آشناست. سرش روی نیکل است. اما مارشال، جدای از سوابق او، کمتر شناخته شده است. نویسنده برنده جایزه، رابرت ورنیک، پرتره ای به یاد ماندنی از مرد درخشان، خوشرو و ساده لوح و مسائل...

Thomas Jefferson and John Marshall – though second cousins – were opposites. Jefferson believed in states' rights - that the colonies that ratified the Constitution did so as sovereign states. He wanted the weakest federal government possible. Marshall knew that a federal government without the power to tax, to support a military, and to regulate finance was a recipe for anarchy. For 34 years, in decision after decision, he built up the legal power of the Supreme Court and, with it, the power of the federal government. Jefferson and succeeding democratic presidents were against everything Marshall did, but found themselves helpless before his legal expertise in reading the Constitution.

Jefferson's life and the crotchets of his character are familiar to us. His head is on the nickel. But Marshall, apart from his precedents, is little known. Award-winning author Robert Wernick paints a memorable portrait of the brilliant, convivial, plainspoken man and the issues...