Markhaltige Faserverbindungen im Hirnstamm der Katze: Mit Ausführungen über die Funktionelle und Klinische Bedeutung der Geschilderten Strukturen

در طول تحقیقات گسترده خود در مورد اهمیت عملکردی دی انسفالون و نواحی مجاور، W. R. HESS، در پایان دهه 1930، شروع به استفاده از آزمایش محرکی کرد که طبق روش او انجام شد (هس 1932) نه تنها با مشاهده "تصویر آینه" که حیوان مورد آزمایش را پس از خاموش کردن بستر تحریک شده توسط جریان دیاترمی نگه می دارد، اما همچنین برای تحقیق در مورد اینکه کدام اتصالات فیبری در نتیجه فوکوس از بین رفته اند. او این روش را 1 تحریک - حذف - انحطاط (S.E.D. 1947) نامید که به فرد امکان می دهد از یک طرف تأثیر حاصل از فعال شدن و از بین رفتن یک بستر را مطالعه کند و از طرف دیگر نه تنها موقعیت تحریک و انعقاد را مطالعه کند. نقاط، بلکه همچنین آشنایی با ارتباطات حاصل. تا آنجا که به محلی سازی ردپای الکترود و کانون مربوط می شود، یک اطلس فتوگرام از مغز گربه در اوایل سال 1930 تولید شد که به طور قابل توجهی این کار را تسهیل می کند. یافته ها را می توان با کمک یک سیستم مختصات از یک سطح به سطح دیگر منتقل کرد (HESS 1932). به منظور تعیین انحطاط ناشی از محرک و محل انعقاد، مغز حیوانات آزمایش طبق روش مارس آغشته شده و به صورت سریال در صفحه فرونتال، افقی یا ساژیتال برش داده شد. به این ترتیب، 98 Marehiserla در طول سال‌ها جمع‌آوری شده‌اند که از این تعداد 75 مورد به‌ویژه برای مطالعه اتصالات ساقه مغز، به‌ویژه اتصالات دی انسفالون و مغز میانی مناسب هستند و اساس کار حاضر را تشکیل می‌دهند.

Im Verlaufe seiner ausgedehnten Forschungen über die funktionelle Bedeutung des Zwischenhirns und der angrenzenden Gebiete ist W. R. HESS Ende der dreißiger Jahre dazu übergegangen, das nach seiner Methode (Hess 1932) durchgeführte Reizexperiment nicht nur durch die Beobachtung des "spiegelbildlichen" Ver­ haltens des Versuchstieres nach Ausschaltung des stimulierten Substrates mittels Diathermiestrom zu ergänzen, sondern überdies danach zu forschen, welche Faser­ verbindungen infolge der Herdsetzung degeneriert sind. Er nannte dies die Methode 1 der Stimulation-Elimination-Degeneration (S.E.D. 1947) , welche es gestattet, einerseits den durch Aktivierung sowie durch Verlust eines Substrates erzielten Effekt zu studieren, andererseits nicht nur die Lage der Reiz- und Coagulations­ punkte, sondern auch die davon ausgehenden Verbindungen kennenzulernen. Was die Lokalisation der Elektrodenspuren und der Herde betrifft, wurde schon 1930 ein Photogrammatlas des Katzengehirns hergestellt, welcher diese Arbeit wesentlich erleichtert. Die Befunde können mit Hilfe eines Koordinatensystems von der einen auf eine andere Ebene übertragen werden (HESS 1932). Um die von den Reiz- und Coagulationsstellen ausgehenden Degenerationen festzustellen, wurden die Gehirne der Versuchstiere nach der Marchischen Methode imprägniert und serienweise in frontaler, horizontaler oder sagittaler Ebene geschnitten. Auf diese Weise haben sich im Laufe der Jahre 98 Marehiserlen angesammelt, von welchen sich 75 für das Studium der Hirnstammverbindungen, vor allem der­ jenigen des Zwischen- und Mittelhirns besonders eignen und die Grundlage der vorliegenden Arbeit darstellen.