Marjory Stoneman Douglas: Voice of the River

مرجوری استونمن داگلاس که در سال 1890 در مینه سوتا به دنیا آمد و در ماساچوست بزرگ شد و تحصیل کرد در سال 1915 به فلوریدا آمد تا برای پدرش که تازه روزنامه‌ای به نام هرالد را در شهر کوچکی به نام میامی راه‌اندازی کرده بود، کار کند. در این شهر «مرز»، او از ازدواجی که قضاوت نادرست شده بود، بهبود یافت، نوشتن روزنامه‌نگاری، داستان و نمایشنامه را آموخت، مدت‌ها قبل از رایج شدن آن اهداف، مبارزه برای فمینیسم و ​​عدالت نژادی و حفاظت از آن را آغاز کرد، و شروع به کار طولانی و غیرمعمولی کرد. سفر موفق به درک خود خیلی قبل از اینکه زنان این کار را انجام دهند، او نیاز خود به تنهایی و استقلال را تشخیص داد و خانه کوچک خود را دور از شهر در منطقه ای به نام نارگیل ساخت. او همچنان در آنجا زندگی می کند، همانطور که برای بیش از 40 سال زندگی می کند، با کتاب ها و گربه ها و دلایلی که اغلب برای صحبت ظاهر می شوند، هنوز هم نیروی قدرتمندی در اکوپولیتیک است.

مارجوری استونمن داگلاس این داستان زندگی خود را با شروع می کند. اعتراف به این که "سخت ترین کار گفتن حقیقت در مورد خود" است و به این باور پایان می دهد که "زندگی را باید چنان زنده و شدید زندگی کرد که فکر زندگی دیگر یا زندگی طولانی تر لازم نباشد." صدایی که در این بین ظاهر می شود صدایی از گذشته و صدایی از آینده است، صدایی از اعتقاد و عقل سلیم با حس شوخ طبعی، صدایی که بسیاری از مخاطبان در طول سال ها شنیده اند - کلمات سخت با لهجه ای ملایم. بیرون آمدن از یک زن کوچک با کلاه فلاپی - که واقعاً صدای رودخانه شده است.

Born in Minnesota in 1890 and raised and educated in Massachusetts, Marjory Stoneman Douglas came to Florida in 1915 to work for her father, who had just started a newspaper called the Herald in a small town called Miami. In this "frontier" town, she recovered from a misjudged marriage, learned to write journalism and fiction and drama, took on the fight for feminism and racial justice and conservation long before those causes became popular, and embarked on a long and uncommonly successful voyage into self-understanding. Way before women did this sort of thing, she recognized her own need for solitude and independence, and built her own little house away from town in an area called Coconut Grove. She still lives there, as she has for over 40 years, with her books and cats and causes, emerging frequently to speak, still a powerful force in ecopolitics.

Marjory Stoneman Douglas begins this story of her life by admitting that "the hardest thing is to tell the truth about oneself" and ends it stating her belief that "life should be lived so vividly and so intensely that thoughts of another life, or a longer life, are not necessary." The voice that emerges in between is a voice from the past and a voice from the future, a voice of conviction and common sense with a sense of humor, a voice so many audiences have heard over the years—tough words in a genteel accent emerging from a tiny woman in a floppy hat—which has truly become the voice of the river.