Maria Stavrinaki, Dada Presentism An Essay on Art and History

دادا اغلب به دلیل راهبردهای شوک و مخالفت خود مورد تجلیل قرار می گیرد، اما در Persentism Dada، ماریا استاوریناکی تصویر جدیدی از هنر و نوشته های دادا به عنوان بازتابی شفاف در مورد تاریخ و نقش هنر در درون ارائه می دهد. آی تی. او معتقد است که آگاهی تاریخی حاد دادائیست های اصلی (مستقر در برلین) و تجربه مدرن آنها از زمان، فرمول بندی های مورخان بزرگی مانند راینهارت کوسلک و اخیراً فرانسوا هارتوگ را پیش بینی کرده است. این کتاب به بررسی موقتی‌های دادا و مفاهیم تاریخ در آثار هنری، گفتمان هنری، و در عکس‌های جنبش دادا برلین می‌پردازد. این عکس‌ها - از جمله عکس معروف اولین نمایشگاه بین‌المللی دادا - نه به‌عنوان اسناد ساده و شفاف، بلکه به‌عنوان استقرارهای رسمی مطابق با یک نظریه بسیار ملموس تاریخ ارائه شده‌اند. این رویکرد به استاوریناکی اجازه می‌دهد تا دادا را به جنبش‌های هنری معاصر و شیوه‌های علاقه‌مند به تاریخ و آرشیو مرتبط کند. در همان زمان، او به بررسی چیزی می‌پردازد که به‌نظر می‌رسد یک گویی واقعی از جنبش است: ادعای هم‌زمان آن به امر زودگذر و نوشتن اجباری آن از تاریخ خود. به این ترتیب، حالت گرایی دادا نیز محدودیت های بین تاریخ و داستان را مورد بازجویی قرار می دهد.

Dada is often celebrated for its strategies of shock and opposition, but in Dada Presentism, Maria Stavrinaki provides a new picture of Dada art and writings as a lucid reflection on history and the role of art within it. The original (Berlin-based) Dadaists' acute historical consciousness and their modern experience of time, she contends, anticipated the formulations of major historians such as Reinhart Koselleck and, more recently, François Hartog. The book explores Dada temporalities and concepts of history in works of art, artistic discourse, and in the photographs of the Berlin Dada movement. These photographs―including the famous one of the First International Dada Fair―are presented not as simple, transparent documents, but as formal deployments conforming to a very concrete theory of history. This approach allows Stavrinaki to link Dada to more contemporary artistic movements and practices interested in history and the archive. At the same time, she investigates what seems to be a real oxymoron of the movement: its simultaneous claim to the ephemeral and its compulsive writing of its own history. In this way, Dada Presentism also interrogates the limits between history and fiction.