Mapping the End of Empire: American and British Strategic Visions in the Postwar World

در پایان جنگ جهانی دوم، استراتژیست‌ها در واشنگتن و لندن به عصر جدیدی نگاه می‌کردند که در آن ایالات متحده مسئولیت‌های جهانی را به دوش می‌کشید و بریتانیا منافع منطقه‌ای خود را محدودتر متمرکز می‌کرد. این دو قدرت همچنین جهان اسلام را از دریچه های بسیار متفاوتی می نگریستند. نقشه‌برداری از پایان امپراتوری نشان می‌دهد که چگونه برداشت‌های انگلیسی-آمریکایی از جغرافیا، آینده‌های پسااستعماری از خاورمیانه تا جنوب آسیا را شکل داده است.

ایاز حسین نشان می دهد که استراتژی آمریکا و بریتانیا پس از جنگ بر اساس مفاهیم رایج جغرافیا و همچنین دانش دانشگاهی و نظامی استوار است. زمانی که این دیدگاه ها در نقشه ها و یادداشت ها مدون شدند، به پایه های سیاست خارجی تبدیل شدند. در جنوب آسیا، مقامات آمریکایی تصور می کردند که پاکستان مستقل مانع نفوذ شوروی شود، هدفی که بر سایر ملاحظات در منطقه مورد مناقشه کشمیر برتری داشت. پس از اجتناب ناپذیر شدن تجزیه پاکستان، حمایت از پاکستان کاملاً با امیدهای بریتانیا برای شبه قاره هند ساکت شد. اما اختلافات جدی با بریتانیا بر سر حمایت آمریکا از دولت جدید اسرائیل به وجود آمد. مقامات آمریکایی - حتی در بخش‌هایی از وزارت خارجه - دریای مدیترانه را به‌عنوان دریاچه‌ای اروپایی در نظر می‌گیرند و فلسطین را با اروپا مرتبط می‌دانند و آن را مقصدی کاملاً منطقی برای پناهندگان یهودی می‌دانند. اما استراتژیست های انگلیسی نگران بودند که تأسیس یک کشور یهودی در فلسطین خشم مسلمانان را از گوشه ای از جهان اسلام به گوشه دیگر برانگیزد.

همانطور که حسین روشن می کند، این دیدگاه ها نیز وجود دارد. بر کنفرانس دامبارتون اوکس و طرح‌های اولیه شورای امنیت سازمان ملل تأثیر گذاشت و ثروت استعماری فرانسه و هلند را در شام و هند شرقی شکل داد.

By the end of World War II, strategists in Washington and London looked ahead to a new era in which the United States shouldered global responsibilities and Britain concentrated its regional interests more narrowly. The two powers also viewed the Muslim world through very different lenses. Mapping the End of Empire reveals how Anglo-American perceptions of geography shaped postcolonial futures from the Middle East to South Asia.

Aiyaz Husain shows that American and British postwar strategy drew on popular notions of geography as well as academic and military knowledge. Once codified in maps and memoranda, these perspectives became foundations of foreign policy. In South Asia, American officials envisioned an independent Pakistan blocking Soviet influence, an objective that outweighed other considerations in the contested Kashmir region. Shoring up Pakistan meshed perfectly with British hopes for a quiescent Indian subcontinent once partition became inevitable. But serious differences with Britain arose over America's support for the new state of Israel. Viewing the Mediterranean as a European lake of sorts, U.S. officials--even in parts of the State Department--linked Palestine with Europe, deeming it a perfectly logical destination for Jewish refugees. But British strategists feared that the installation of a Jewish state in Palestine could incite Muslim ire from one corner of the Islamic world to the other.

As Husain makes clear, these perspectives also influenced the Dumbarton Oaks Conference and blueprints for the UN Security Council and shaped French and Dutch colonial fortunes in the Levant and the East Indies.