Manmade breast cancers

درکی جدید از انسانیت و فمینیسم از نقطه شروع سلامت پستان، هدف نهایی خاطرات سیاسی زیلا آیزنشتاین از تجربه خانواده اش با سرطان سینه است. نویسنده مشهور فمینیست استدلال می کند که سیاست همیشه به امر شخصی نیاز دارد و شخصی هرگز به تنهایی کافی نیست. بازگشت او به جنبه شخصی امر سیاسی، این دو را برای شیوه‌ای رادیکالیزه از دید، نگریستن و دانستن ترکیب می‌کند. نویسنده تلاش می‌کند نقدی از آسیب‌های محیطی و سلامت بدن زنان را گرد هم آورد و دیدگاهی در مورد نقشی که نژاد بازی می‌کند به دست آورد. عاملی در سرطان سینه و برنامه های سیاسی، پیوند پیشگیری و درمان، و ارتباط حمایت فردی و تغییرات سیاسی. آیزنشتاین شانزده ساله بود که مادر چهل و پنج ساله اش با موفقیت با سرطان سینه مبارزه کرد. دو خواهر او، سارا و جیا، در بیست سالگی بودند که تشخیص داده شد، اما هیچ یک از آنها جان سالم به در نبردند. او در چهل سالگی تشخیص خود را دریافت کرد. با وجود این، آیزنشتاین، علیرغم سابقه خانوادگی خود، این استدلال ساده را رد می‌کند که ژن‌ها به‌جای تأثیر عوامل خارجی، به سادگی تعیین‌کننده هستند. او همچنین تسلط این نظریه را زیر سوال می برد که سرطان سینه ناشی از قرار گرفتن در معرض استروژن در طول زندگی است. در عوض، او سرطان سینه را به عنوان یک بیماری محیطی می‌بیند که به بهترین وجه از نظر تأثیرات بوم‌شناختی، نژادی، اقتصادی و جنسی بر روی زنان قابل درک است. او از واژه \"ساخت انسان\" استفاده می کند تا نه تنها سرطان زاهای صنعتی و سایر علل فرهنگی را نشان دهد، بلکه به شیوه های علمی تحقیق و درمان تحت سلطه و تعریف شده توسط مردان نیز اشاره می کند. در پاسخ، سرطان سینه دست ساز بازگویی معنای سرطان سینه و بحث در مورد مسائل جهانی فمینیستی در مورد بدن. نویسنده می گوید که او می نویسد \"برای کشف یک کره ی عادلانه تر که برای سلامتی همه بدن ما ارزش قائل است.\" عمق عاطفی و وسعت فکری استدلال او ابعاد جدیدی به درک ما از سرطان سینه می‌افزاید.

A new understanding of humanity and feminism from the starting point of breast health is the ultimate goal of Zillah Eisenstein's political memoir of her family's experience with breast cancer. The well-known feminist author argues that politics always needs the personal, and that the personal is never enough on its own. Her return to the personal side of the political combines the two for a radicalized way of seeing, viewing, and knowing.The author strives to bring together a critique of environmental damage and the health of women's bodies, gain perspective on the role race plays as a factor in breast cancers and in political agendas, link prevention and treatment, and connect individual support and political change.Eisenstein was sixteen when her forty-five-year-old mother successfully battled breast cancer. Her two sisters, Sarah and Giah, were in their twenties when they were diagnosed, but neither of them survived. She received her own diagnosis when she was forty. Despite her family history, however, Eisenstein rejects the simple argument that genes are simply determining, rather than liable to influence by external factors. She also questions the dominance of the theory that breast cancer is caused by high lifetime exposure to estrogen. Instead, she views breast cancer as an environmental disease, best understood in terms of ecological, racial, economic, and sexual influences on individual women. She uses the term "manmade" to indicate not only industrial carcinogens and other cultural causes, but also the male-dominated and -defined scientific practices of research and treatment.In response, Manmade Breast Cancers offers a retelling of the meaning of breast cancer and a discussion of universal feminist issues about the body. The author says she writes "to discover a more just globe which will treasure the health of all of our bodies." The emotional depth and intellectual breadth of her argument adds new dimensions to how we understand breast cancer.