Mandela

نلسون ماندلا زندگی طولانی و قابل توجهی داشت. او از همان روزهای ابتدایی گله‌داری گاو در یک روستای آفریقای جنوبی، به یک بچه ممتاز، یک فراری سرکش، یک دانشجوی فقیر، یک پدر، یک وکیل موفق، یک مخالف سیاسی، یک ستاره در حال ظهور در جنبش ملی‌گرای آفریقا، یک خرابکار زیرزمینی تبدیل شد. ، متهم اصلی در سه دادگاه نمایشی، یک زندانی سیاسی، یک مذاکره کننده مخفی با حاکمان آفریقای جنوبی، یک برنده جایزه صلح نوبل، رئیس جمهور کشورش، و یک دولتمرد که آفریقای جنوبی را به اندازه کافی در کنار هم نگه داشته تا آشتی و راه سعادت پیدا کند.

اما با وجود همه اینها، ماندلا خود را یک سیاستمدار عملگرا با یک هدف ثابت می دید: پایان حکومت آپارتاید در آفریقای جنوبی. به غیر از آن یک هدف کلی، همه چیز دیگر تاکتیک بود. اگر عدم خشونت کارساز بود، او طرفدار آن بود. وقتی بمب ها و اسلحه ها برنده می شدند، او نیز از آنها استفاده می کرد. او مذاکرات را با توجه به شرایطی که ایجاب می کرد آغاز کرد یا به حالت تعلیق درآورد و نارضایتی ها را نادیده گرفت...

Nelson Mandela led a long and remarkable life. From his earliest days herding cows in a South African village, he became a child of privilege, a rebellious runaway, an impoverished student, a father, a successful lawyer, a political dissident, a rising star in the African nationalist movement, an underground saboteur, the chief defendant in three show trials, a political prisoner, a secret negotiator with South Africa's rulers, a Nobel Peace Prize winner, president of his country, and a statesman who held South Africa together long enough to find reconciliation and the path to prosperity.

But despite all this, Mandela saw himself as a pragmatic politician with one fixed goal: the end of apartheid rule in South Africa. Apart from that one overarching aim, everything else was tactics. If non-violence worked, he was for it; when bombs and guns were winning, he would use them, too. He started or suspended negotiations as circumstances demanded and ignored grievances in favor...