Management of Disease in Wild Mammals

در سال‌های اخیر هیچ‌کس نمی‌توانست متوجه عناوین مکرر و غالباً حساس رسانه‌ها شود که درباره آخرین تهدید جهانی بیماری برای نوع بشر هشدار می‌دهند. اما در پشت همه این هذل‌ها چالش‌های واقعی مربوط به مقابله با افزایش بروز رویدادهای بیماری مشترک انسان و دام در حال ظهور وجود دارد که تصور می‌شود اکثر آنها از حیات وحش منشا می‌گیرند (جونز و همکاران 2008). همچنین بسیاری از بیماری‌های مهم دام‌های اهلی وجود دارد که در حیات وحش نیز رخ می‌دهد (مانند بیماری تب برفکی و تب کلاسیک خوکی در گراز وحشی، سل گاوی در گوزن، گورکن یا پوسوم)، که برخی از آنها می‌توانند تأثیر مخربی بر صنعت کشاورزی داشته باشند. ، اقتصاد روستایی گسترده تر و در نهایت سرمایه عمومی. اما ما همچنین نباید فراموش کنیم که بیماری های حیات وحش ممکن است پیامدهای جدی برای حفاظت از تنوع زیستی داشته باشد. برای برخی از نادرترین و در معرض خطرترین گونه ها (مانند گرگ اتیوپیایی) این بیماری ممکن است بزرگترین تهدید برای بقای آنها باشد. اگر می‌خواهیم از این تأثیرات اجتناب کنیم یا آن را کاهش دهیم، باید توانایی خود را برای شناسایی و مدیریت خطرات مرتبط با بیماری در جمعیت‌های حیات وحش بهبود دهیم. این چالشی است که به تخصص بسیاری از رشته های مختلف نیاز دارد: دامپزشکی، محیط زیست، پزشکی، اقتصادی، سیاسی و جانورشناسی. در چنین زمینه‌ای بین رشته‌ای، به‌روز ماندن با ایده‌های معاصر و تکنیک‌هایی که ممکن است به سرعت در حال تکامل باشند، دشوار است.

In recent years nobody could have failed to notice the frequent and often sensati- alist media headlines warning of the latest global disease threat to humankind. But behind all the hyperbole lie real challenges related to dealing with the increasing incidence of emerging zoonotic disease events, the majority of which are thought to originate in wildlife (Jones et al. 2008). There are also many important diseases of domestic livestock which also occur in wildlife (e. g. foot and mouth disease and classical swine fever in wild boar, bovine tuberculosis in deer, badgers or possums), some of which can have a devastating impact on the farming industry, the wider rural economy and ultimately the public purse. But we should also not forget that wildlife diseases may have serious implications for the conservation of biodiversity. For some of the rarest, most endangered species (such as the Ethiopian wolf) d- ease may pose the greatest threat to their survival. If we are to avoid or reduce these impacts then we must improve our ability to detect and manage the risks associated with disease in wildlife populations. This is a challenge that will require expertise from many different disciplines: veterinary, ecological, medical, economic, poli- cal and zoological. In such an interdisciplinary field it is difficult to stay up to date with contemporary ideas and with techniques that may be rapidly evolving.