Malignant Tumors in Organ Transplant Recipients

کارهای تجربی زیادی وجود دارد که منجر به این نتیجه می شود که سرکوب سیستم ایمنی از هر نوعی، حساسیت به سرطان زایی بالینی یا ویروسی را افزایش می دهد. اپیدمیولوژی انسانی قبلاً مقداری از بروز غیرطبیعی بالای نئوپلاسم ها را در افرادی که از نارسایی ایمونولوژیک رنج می برند، ارائه کرده بود. اولین آمار در مورد بروز سرطان در گیرندگان پیوند عضو، این نظریه را تایید می کند. پیوند می تواند به متاستاز در گیرنده ای که قبلاً بدخیمی دارد کمک کند. به طور مشابه، می‌تواند رشد سلول‌های توموری را که ممکن است در عضو پیوند شده از یک اهداکننده سرطانی وجود داشته باشد، تشویق کند. و در نهایت فراوانی لنفوم و کارسینوم در گیرندگان پیوند بیشتر از جمعیت عمومی است. بر اساس یافته های تجربی و بالینی که در بالا ذکر شد، افسردگی ناشی از تسهیل تحمل به وضوح در معرض سوء ظن قرار می گیرد. سرم ضد لنفوسیت تنها تومور مشکوک نیست، همچنین در بیمارانی که با پردنیزون و ایموران به تنهایی درمان می‌شوند، رخ داده است. اکنون تک نگاری دکتر PENN با شرح مفصلی از این پدیده ها همراه با تجزیه و تحلیل و بحث می آید. بدیهی است که سرطان زایی القایی در انسان باید جدی گرفته شود. نه تنها باید همه اقدامات احتیاطی در غربالگری اهداکننده و گیرنده و انتخاب درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش آن به حداقل انجام شود، بلکه این سوال نیز وجود دارد که آیا درمان های سرکوب کننده ایمنی طولانی مدت بر بیمارانی اعمال می شود که در آنها خود ایمنی ایجاد می شود. تصور می‌شود که مکانیسم علت درمان‌های بیماری است که اثربخشی آنها حتی از مکانیسم مشکوک‌تر است - ممکن است خود به بدخیمی کمک نکند.

There is a great deal of experimental work leading to the conclusion that immuno­ suppression of any kind increases susceptibility to clinical or viral carcinogenesis. Human epidemiology had already given some intimation of the abnormally high incidence of neoplasms in persons suffering from immunologic insufficiency. The first statistics on the incidence of cancer in organ transplant recipients tend to support this thesis. Transplantation can favor metastasis in a recipient who already has a malignancy; similarly, it can encourage the development of tumor cells which may be present in an organ transplanted from a cancerous donor; and finally, the frequency of lymphomas and carcinomas is higher in transplant recipients than in the general population. Immunodepression induced to facilitate tolerance clearly falls under suspicion on the basis of the experimental and clinical findings mentioned above. Anti-lymphocyte serum is not the only suspect-tumors have also occurred in patients treated with prednisone and Imuran alone. Now comes Dr. PENN'S monograph with a detailed account of these phenomena, together with an analysis and discussion. Clearly, induced carcinogenesis in man must be taken seriously. Not only must every precaution be taken in the screening of donor and recipient and the choice of immunosuppressive therapy in order to reduce it to the minimum, there is also the question whether the long-term immunosuppressive treatments inflicted upon patients in whom an auto-immune mechanism is thought to be the cause of the disease-treat­ ments whose efficacy is even more questionable than the mechanism-might not themselves be contributing to malignancy.