Malignant Hyperthermia

سابقه هیپرترمی بدخیم هیپرترمی بدخیم (MH) یک اختلال ارثی عضلانی است. بدون شک افراد از زمان های بسیار قدیم این ویژگی را داشته اند. با این حال، از آنجایی که این صفت معمولاً تنها در حضور عوامل بی‌حس کننده قوی استنشاقی یا شل‌کننده‌های غیردپلاریزه کننده عضلات اسکلتی آشکار می‌شود، وجود هیپرترمی بدخیم تا قبل از آغاز عصر بیهوشی مدرن مشکوک نبود. در سال‌های اولیه در مورد بیهوشی اتر و کلروفرم، نظارت حداقل بود. دمای بدن هرگز اندازه‌گیری نشد. انگشت روی نبض و مشاهده تنفس و رنگ پوست بیشترین چیزی بود که می‌توان انتظار داشت. مرگ نادر نبود و معمولاً غیرقابل توضیح بود (1). در آغاز قرن بیستم، گزارش‌هایی مبنی بر تب شدید و تاکی کاردی (ضربان قلب سریع) در طول یا بلافاصله پس از بیهوشی که اغلب به مرگ ختم می‌شد، با فراوانی فزاینده‌ای در ادبیات پزشکی توصیف می‌شد (2-6). یورک در طول ماه های تابستان رخ داده بود، در ابتدا تصور می شد که آنها نوعی گرمازدگی به دلیل گرمای بیش از حد سالن های عمل هستند (2-6). با این حال، یک متخصص بیهوشی فعال (5:' گزارش های آب و هوا را برای روزهایی که برخی از این به اصطلاح "گرما زدگی" رخ داده بود. او دریافت که در روزهایی که من سوال می‌کنم دمای 0 محیط هرگز بیش از 72 درجه فارنهایت نبوده است. بنابراین، گرمای محیطی نمی‌تواند علت حداقل برخی از این واکنش‌ها باشد.

A HISTORY OF MALIGNANT HYPERTHERMIA Malignant hyperthermia (MH) is a hereditary disorder of muscle. Undoubtedly, individuals have possessed this trait since time immemorial. However, because the trait is usually only unmasked in the presence of potent inhalational anaesthetic agents or non-depolarizing skeletal muscle relaxants, the existence of malignant hyperthermia was not suspected until we" after the dawn of the modern anaesthetic era. In the early years of ether and chloroform anaesthesia, monitoring was minimal. Body temperature was never measured. A finger on the pulse, and observation of respirations and skin colour were the most that could be expected. Death was not infrequent and usually unexplained (1). By the beginning of the twentieth century, reports of fulminant fever and tachycardia (rapid heart rate) during or immediately after anaesthesia often ending in death, were being described with increasing frequency in the medical literature (2-6). As a number of cases from New York had occurred during summer months, they were initially thought to be a form of heat stroke due to overly hot operating theatres (2-6). However, one enterprising anaesthetist (5:' checked the weather reports for the days on which some of these so called "heat strokes" had occurred. He found that on the days i'n question the ambient 0 temperature had never been in excess of 72 F. Environmental heat, therefore, could not have been a cause of at least some of these reactions.