Making The Best Years of Our Lives: The Hollywood Classic That Inspired a Nation

در سال 1946 منتشر شد، بهترین سالهای زندگی ما بلافاصله به موفقیت دست یافت. مجله لایف آن را "اولین فیلم بزرگ و خوب دوران پس از جنگ" برای مقابله با "مشکل کهنه سربازان" نامید. امروز ما آن مشکل را PTSD می نامیم، اما در عواقب اولیه پس از جنگ جهانی دوم، زبان مدرن ترومای جنگ وجود نداشت. این فیلم تنها جایزه بهترین فیلم اسکار را برای ساموئل گلدوین تهیه کننده به ارمغان آورد. این به کارگردان مجروح، ویلیام وایلر، پیشنهاد بازگشت پیروزمندانه پس از جنگ به هالیوود را داد. و برای هارولد راسل، یک مجروح قطع عضو که با فردریک مارچ و دانا اندروز همبازی شد، این فیلم نقش دوم شگفت‌انگیزی را ارائه داد.

نویسنده برنده جایزه، آلیسون ماکور، سفر فیلم را به تصویر می‌کشد. فیلمنامه تا صفحه نمایش و توضیح می دهد که چگونه این فیلم معتبر مخاطبان را در سراسر جهان به حرکت درآورد. ژنرال عمر بردلی معتقد بود بهترین سال های زندگی ما به مردم آمریکا کمک می کند تا دموکراسی بهتری را پس از جنگ بسازند، و این فیلم الهام بخش تفکر گسترده ای در مورد ادغام مجدد بود. مجروح راه رفتن اما نقد ظریف فیلم از آرمان های آمریکایی نیز آن را به یک هدف تبدیل کرد و تصویر و سازندگان آن در شکار جادوگران ضد کمونیستی اواخر دهه 1940 غرق شدند. در این تاریخ معتبر، مکور ساخت و معنای فیلمی را شرح می دهد که آمریکا را تغییر داد.

Released in 1946, The Best Years of Our Lives became an immediate success. Life magazine called it “the first big, good movie of the post-war era” to tackle the “veterans problem.” Today we call that problem PTSD, but in the initial aftermath of World War II, the modern language of war trauma did not exist. The film earned the producer Samuel Goldwyn his only Best Picture Academy Award. It offered the injured director, William Wyler, a triumphant postwar return to Hollywood. And for Harold Russell, a double amputee who costarred with Fredric March and Dana Andrews, the film provided a surprising second act.

Award-winning author Alison Macor illuminates the film’s journey from script to screen and describes how this authentic motion picture moved audiences worldwide. General Omar Bradley believed The Best Years of Our Lives would help “the American people to build an even better democracy” following the war, and the movie inspired broad reflection on reintegrating the walking wounded. But the film’s nuanced critique of American ideals also made it a target, and the picture and its creators were swept up in the anti-Communist witch hunts of the late 1940s. In this authoritative history, Macor chronicles the making and meaning of a film that changed America.