Making Sense of Construction Improvement

ویرایش:  
نویسندگان: Stuart D. Green  
سری:  
ISBN (شابک) : 1405130466, 9781405130462 
ناشر: Wiley-Blackwell 
سال نشر: 2011 
تعداد صفحات: 388 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 4 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 31,000

این کتاب عمداً به چالش کشیدن بحث فعلی بهبود ساخت و ساز و روشی که در آن انجام می شود، تنظیم می کند. این با ماهیت ظاهراً خنثی «بهترین شیوه» ساخت و ساز مقابله می کند و نشان می دهد که دستور العمل های مورد حمایت به ندرت در برابر بررسی های انتقادی قرار می گیرند. همچنین استدلال می‌کند که مؤلفه‌های رایج پذیرفته‌شده بهترین شیوه‌ها مانند ساخت‌وساز ناب، مشارکت و کار مشترک به ندرت مطابق با ادعاهای مطرح شده از طرف آن‌ها عمل می‌کنند. چنین دستور العمل هایی همواره از ابهامات تعاریف رنج می برند و دائماً برای مطابقت با نیازهای مخاطبان مختلف دوباره تفسیر می شوند.

احساس بهبود ساخت و ساز استدلال می کند که تکنیک های بهبود بخش ساخت و ساز را نمی توان از نظر محتوای اساسی آنها درک کرد. ، و به بهترین وجه از نظر لفاظی که در آن ارائه می شوند درک می شوند. نویسنده همچنین ادعا می کند که متقاعد کننده بودن چنین دستور العمل هایی بستگی به میزانی دارد که پزشکان می توانند آنها را برای اهداف درک تغییراتی که مشاهده می کنند در اطرافشان اتفاق می افتد بپذیرند. برای اینکه تکنیک‌های بهبود ساخت‌وساز به‌عنوان «بهترین شیوه» پذیرفته شوند، باید با برنامه‌های گسترده‌تر تغییرات اجتماعی-فناوری همخوانی داشته باشند.

نویسنده نمودار چگونگی توسعه بحث بهترین شیوه از پیامدهای جنگ جهانی دوم تا انتخاب دیوید را نشان می‌دهد. دولت ائتلافی کامرون در سال 2010. توجه به روشی است که در آن بحث بهبود در دهه های 1960 و 70 توسط آرمان های گسترده تر اجماع اجتماعی پس از جنگ و تمایل مرتبط برای یک اقتصاد برنامه ریزی شده متمرکز شکل گرفت. پس از آن توجه به روشی که بخش ساخت و ساز به طور اساسی با ظهور فرهنگ سازمانی شکل گرفت، معطوف شد. خصوصی‌سازی پایگاه مشتریان این بخش، همراه با کناره‌گیری دولت به‌عنوان تامین‌کننده مسکن انبوه، باعث تغییر چشم‌انداز و طولانی‌مدت در چشم‌انداز ساخت‌وساز شد. مشتریان بخش خصوصی به طور مشابه در حین برون سپاری قابلیت های تدارکات خود، کوچک سازی گسترده ای را تجربه کردند. چنین استراتژی هایی اغلب با بسیج لفاظی مهندسی مجدد فرآیند کسب و کار (BPR) توجیه می شدند. شرکت های پیمانکاری به طور همزمان با حجم کاری غیرقابل پیش بینی و افزایش رقابت در بازار مواجه شدند. در پاسخ، بخش بزرگ ترجیح داد مزیت رقابتی خود را بر اساس لاغری و چابکی قرار دهد. از این رو، شرکت توخالی به عنوان شکل غالب سازماندهی ظهور کرد. این روندهای ساختاری با هم ترکیب شدند تا پشتوانه ای را برای دستور کار بهبود صنعت در طول دهه های 1980 و 1990 فراهم کنند. احساس بهبود ساخت و ساز استدلال می کند که محبوبیت دستور العمل های بهبود مانند مشارکت، کار مشترک و تیم های یکپارچه را می توان به عنوان استراتژی هایی برای غلبه بر از دست دادن کنترل مرتبط با کوچک سازی و برون سپاری درک کرد.

در مقابل، برای سایر کتاب‌های درسی، احساس بهبود ساخت‌وساز توصیه‌ای در مورد نحوه مدیریت مؤثرتر پروژه‌های ساختمانی ارائه نمی‌کند. هدف بیشتر درک نیروهایی است که دستور کار بهبود بخش ساخت و ساز را در طول زمان شکل داده اند

The book sets out deliberately to challenge the current construction improvement debate and the way in which it is conducted. It confronts the supposedly neutral nature of construction 'best practice' and demonstrates that that the advocated recipes seldom stand up to critical scrutiny. It further argues that commonly accepted components of best practice such as lean construction, partnering and collaborative working rarely live up to the claims made on their behalf. Such recipes invariably suffer from definitional vagueness, and are constantly reinterpreted to suit the needs the different audiences.

Making Sense of Construction Improvement argues that construction sector improvement techniques cannot be understood in terms of their substantive content, and are best understood in terms of the rhetoric within which they are presented. The author also contends that the persuasiveness of such recipes depends upon the extent to which practitioners can adopt them for the purposes of making sense of the changes they observe happening around them. To be accepted as 'best practice' construction improvement techniques must also resonate with broader agendas of socio-technological change.

The author charts how the best practice debate has developed from the aftermath of the Second World War through to the election of David Cameron's coalition government in 2010. Attention is given to the way in which the improvement debate throughout the 1960s and 70s was shaped by the broader aspirations of the post-war social consensus and the associated desire for a centrally planned economy. Attention thereafter is given to the way the construction sector was radically re-shaped by the advent of the enterprise culture. The privatisation of the sector's client base, coupled with the withdrawal of the state as a provider of mass housing, caused a significant and long-lasting shift in the construction landscape. Private sector clients similarly experienced extensive downsizing while outsourcing their procurement capabilities. Such strategies were frequently justified by mobilising the rhetoric of business process re-engineering (BPR). Contracting firms simultaneously faced unpredictable workloads and increasing market competition. In response, the sector at large chose to base their competitive advantage on leanness and agility. Hence the emergence of the hollowed-out firm as the dominant form of organising. These structural trends combined to provide the backcloth to the industry improvement agenda throughout the 1980s and 1990s. Making Sense of Construction Improvement argues that the popularity of improvement recipes such as partnering, collaborative working and integrated teams can be understood as strategies for overcoming the loss of control associated with downsizing and outsourcing.

In contrast to other textbooks, Making Sense of Construction Improvement does not offer advice on how to manage construction projects more effectively; the aim is rather to understand the forces which have shaped the construction sector improvement agenda over time