Making Morocco: Colonial Intervention and the Politics of Identity

چهار و نیم دهه مداخله استعماری اروپا هویت مراکشی را تغییر داد؟ مانند سایر نقاط در شمال آفریقا و در جهان در حال توسعه گسترده تر، دوره استعمار در مراکش (1912-1956) نوع جدیدی از زمینه سیاسی را ایجاد کرد که در آن مفاهیم و روابط بین سیاست و شکل گیری هویت به طور اساسی دگرگون شد. به جای امتیاز دادن به فرآیندهای تشکیل دولت استعماری از بالا به پایین یا فرآیندهای مقاومت محلی از پایین به بالا، تجزیه و تحلیل در ساخت مراکش بر تعاملات بین دولت و جامعه تمرکز دارد.

جاناتان ویرتزن نشان می‌دهد که چگونه، در دوره حمایت تعاملات میان طیف وسیعی از بازیگران اروپایی و محلی، چهار بعد کلیدی هویت مراکشی را سیاسی کرد: مذهب، قومیت، قلمرو، و نقش سلطنت علوی. این میراث استعماری امروز در بحث های جاری در مورد نقش عمومی اسلام، تساهل مذهبی، و خاطره یهودیان مراکش منعکس شده است. اصلاحات اخیر در مورد وضعیت حقوقی زنان؛ به رسمیت شناختن تمازیت (بربر) به عنوان یک زبان ملی در کنار عربی توسط حکومت سلطنتی. مناقشه ارضی هنوز حل نشده بر سر صحرای غربی؛ و تداوم تسلط نمادین و عملی سلطنت بر حوزه سیاسی مراکش.

How did four and a half decades of European colonial intervention transform Moroccan identity? As elsewhere in North Africa and in the wider developing world, the colonial period in Morocco (1912–1956) established a new type of political field in which notions about and relationships among politics and identity formation were fundamentally transformed. Instead of privileging top-down processes of colonial state formation or bottom-up processes of local resistance, the analysis in Making Morocco focuses on interactions between state and society.

Jonathan Wyrtzen demonstrates how, during the Protectorate period, interactions among a wide range of European and local actors indelibly politicized four key dimensions of Moroccan identity: religion, ethnicity, territory, and the role of the Alawid monarchy. This colonial inheritance is reflected today in ongoing debates over the public role of Islam, religious tolerance, and the memory of Morocco's Jews; recent reforms regarding women's legal status; the monarchy's multiculturalist recognition of Tamazight (Berber) as a national language alongside Arabic; the still-unresolved territorial dispute over the Western Sahara; and the monarchy’s continued symbolic and practical dominance of the Moroccan political field.