Making It Up Together: The Art of Collective Improvisation in Balinese Music and Beyond

بیشتر مطالعات بداهه نوازی موسیقی بر تک تک نوازندگان متمرکز است. اما این تمام داستان نیست. از جاز گرفته تا فلامنکو، Shona mbira تا Gamelan جاوه‌ای، شیوه‌های بداهه بر خلاقیت گروهی رشد می‌کنند و بر تعامل نزدیک چندین نوازنده بداهه‌پرداز به طور همزمان تکیه می‌کنند. لزلی آ. تیلی در با هم ساختن آن به بررسی عمل بداهه نویسی جمعی موسیقایی به صورت متقابل فرهنگی می پردازد، و موردی را برای قرار دادن جمع در مرکز گفتمان بداهه نوازی و حمایت از تحلیل موسیقی آگاهانه قوم نگارانه به عنوان ابزاری قدرتمند مطرح می کند. برای بررسی فرآیندهای بداهه نوازی.

از طریق دو مطالعه موردی متضاد بالیایی- تمرین ملودیکnorotreyong gong chime و سنت درهم تنیده طبل زدن kendang arja —تیلی چارچوب های تحلیلی را برای بررسی عملکرد بداهه جمعی پیشنهاد و آزمایش می کند. در سطح خرد، تحلیل‌های Tilley بینشی را در مورد تصمیمات نت به یادداشت اجراکنندگان بداهه ارائه می‌دهد. در سطح کلان، آنها عوامل موسیقایی، گفتمانی، ساختاری و فرهنگی بزرگتری را که این تصمیمات را شکل می دهند، روشن می کنند. این تحقیق چند لایه نشان می دهد که باز کردن نحوه بازی و تصور مجریان به عنوان یک گروه برای درک بداهه بسیار مهم است و نشان می دهد که چگونه تجزیه و تحلیل موسیقی می تواند این روابط پیچیده موسیقایی و تعاملی را روشن کند.

برجسته کردن ارتباط با ژانرهای مختلف از فرهنگ های مختلف موسیقی بررسی‌های تیلی از بداهه‌پردازی جمعی نیز پتانسیل غنی برای کاوش بین ژانر را نشان می‌دهد. بحث‌های پیرامون به تئوری‌های بزرگ‌تری در مورد ارتباط و تعامل، خلاقیت و شناخت اشاره می‌کنند که برای طیف وسیعی از خوانندگان - از قوم‌موسیقی‌شناسان و نظریه‌پردازان موسیقی گرفته تا روان‌شناسان شناختی، محققان مطالعات جاز، و نوازندگان بداهه‌پرداز، مورد توجه قرار می‌گیرد. تنظیم پارامترهای جدید برای مطالعه بداهه نوازی، با هم ساختن آنامکانات جدیدی را برای درک فرآیند خلاقیت، در موسیقی و فراتر از آن باز می کند.

Most studies of musical improvisation focus on individual musicians. But that is not the whole story. From jazz to flamenco, Shona mbira to Javanese gamelan, improvised practices thrive on group creativity, relying on the close interaction of multiple simultaneously improvising performers. In Making It Up Together, Leslie A. Tilley explores the practice of collective musical improvisation cross-culturally, making a case for placing collectivity at the center of improvisation discourse and advocating ethnographically informed music analysis as a powerful tool for investigating improvisational processes.

Through two contrasting Balinese case studies—of the reyong gong chime’s melodic norot practice and the interlocking drumming tradition kendang arja—Tilley proposes and tests analytical frameworks for examining collectively improvised performance. At the micro-level, Tilley’s analyses offer insight into the note-by-note decisions of improvising performers; at the macro-level, they illuminate larger musical, discursive, structural, and cultural factors shaping those decisions. This multi-tiered inquiry reveals that unpacking how performers play and imagine as a collective is crucial to understanding improvisation and demonstrates how music analysis can elucidate these complex musical and interactional relationships.

Highlighting connections with diverse genres from various music cultures, Tilley’s examinations of collective improvisation also suggest rich potential for cross-genre exploration. The surrounding discussions point to larger theories of communication and interaction, creativity and cognition that will be of interest to a range of readers—from ethnomusicologists and music theorists to cognitive psychologists, jazz studies scholars, and improvising performers. Setting new parameters for the study of improvisation, Making It Up Together opens up fresh possibilities for understanding the creative process, in music and beyond.