Making history in Iran : education, nationalism, and print culture

تاریخ ایران از دیرباز از طریق داستان‌ها و افسانه‌های گوناگون، افسانه‌ها و شجره‌نامه‌های قبیله‌ای و داستان‌های پیامبران روایت می‌شد. اما در اواخر قرن نوزدهم، نهادهای جدیدی ظهور کردند تا تاریخ منسجمی را تولید و به گردش درآورند که اساساً این روایت‌های پراکنده و داستان‌های سلسله‌ای را تغییر داد. فرزین وجدانی این دگرگونی را مورد بررسی قرار می‌دهد تا نشان دهد که چگونه نهادهای فرهنگی و حوزه عمومی رو به رشد بر تاریخ‌نویسی تأثیر گذاشته و این نوشته چگونه ناسیونالیسم ایرانی را تعریف می‌کند. تعامل بین دولت و بخشی از جامعه ایران -دانشمندان، معلمان مدرسه، دانش‌آموزان، روشنفکران، فمینیست‌ها و شاعران- در شکل‌گیری درک جدیدی از ملت و تاریخ بسیار مهم بود.

این کتاب روشنگرانه از مطالب قبلی استفاده می‌کند. منابع اولیه بررسی نشده - از جمله تاریخ ها، برنامه های درسی مدارس، مواد آموزشی، نشریات، و خاطرات- برای نشان دادن اینکه چگونه موقعیت های اجتماعی مورخان به طور گسترده بر تفسیر آنها از گذشته تأثیر گذاشته است. استقلال نسبی این مورخان ارتباط مستقیمی با این داشت که آیا تاریخ وضعیت موجود را حفظ می‌کند یا به ابزاری برای تغییرات رادیکال تبدیل می‌شود، و نگارش تاریخ محور بحث‌های اصلاحات اجتماعی و سیاسی، نقش زنان در جامعه و معیارها شد. برای تابعیت و ملیت در نهایت، این کتاب نشان می‌دهد که چگونه دیدگاه‌های متضاد تاریخ ایران به طور فزاینده‌ای با ظهور یک دولت متمرکز ایرانی در اوایل قرن بیستم متحد شدند.