Maiden voyage : the Senzaimaru and the creation of modern Sino-Japanese relations

پس از قرن‌ها انزوای مجازی، که طی آن سفر دریایی بین‌المللی به خارج از سواحل ماهیگیری فوری ژاپن ممنوع بود، مقامات شوگونال ژاپن در سال 1862 تصمیم بی‌سابقه‌ای برای راه‌اندازی یک هیئت رسمی از طریق دریا به چین گرفتند. آنها که نگران تغییرات سریع محیط جهانی بودند، شاهد تعداد روزافزون تهاجمات قدرت های اروپایی به آسیا بودند. در پایان دهه ژاپنی‌ها استدلال می‌کردند که فقط یک مسئله زمان است که آنها نیز به سرنوشت ناگوار چین دچار شوند. امید آنها آموختن از تجربه چین و دور نگه داشتن قدرت های خارجی بود. آنها Senzaimaru را با هدف بررسی شرایط معاصر تجارت و دیپلماسی در این شهر بین المللی به شانگهای اعزام کردند. ژاپنی‌ها از حوزه‌های مختلف، و همچنین مقامات شوگونال، بازرگانان ناکازاکی، و مجموعه‌ای از دست‌های عرشه، به همراه خدمه بریتانیایی سفر را انجام دادند و در مجموع ده هفته را صرف مشاهده و تعامل با چینی‌ها و با تعدادی از غربی‌ها کردند. تقریباً دوازده روایت ژاپنی از این سفر در آن زمان تولید شد که برداشت‌ها و تجربیات شخصی در شانگهای را بازگو می‌کرد. فرستادگان ژاپنی این مزیت مشخص را داشتند که می‌توانستند با میزبانان چینی خود از طریق «مکالمه قلم مو» (مبادلات نوشتاری به زبان چینی ادبی) ارتباط برقرار کنند. مقامات چینی نیز به نوبه خود، یک دنباله کاغذی از گزارش ها و یادبودهای مربوط به بازدیدکنندگان ژاپنی ایجاد کردند که مسیر خود را در زنجیره فرماندهی بوروکراتیک بالا و پایین کرد.

این اولین دیدار رسمی چین و ژاپن بود. در چندین قرن اگرچه مقامات چین با تعداد کمی از درخواست های ژاپن برای روابط تجاری و کنسولگری موافقت کردند، نه سال بعد چین و ژاپن اولین معاهده دوستی دوجانبه در تاریخ خود را امضا کردند، یک معاهده کاملاً برابر. آسیای شرقی و روابط دیپلماتیک و تجاری بین دو بازیگر اصلی منطقه در عصر مدرن هرگز یکسان نخواهد بود.

After centuries of virtual isolation, during which time international sea travel was forbidden outside of Japan’s immediate fishing shores, Japanese shogunal authorities in 1862 made the unprecedented decision to launch an official delegation to China by sea. Concerned by the fast-changing global environment, they had witnessed the ever-increasing number of incursions into Asia by European powers—not the least of which was Commodore Perry’s arrival in Japan in 1853–54 and the forced opening of a handful of Japanese ports at the end of the decade. The Japanese reasoned that it was only a matter of time before they too encountered the same unfortunate fate as China; their hope was to learn from the Chinese experience and to keep foreign powers at bay. They dispatched the Senzaimaru to Shanghai with the purpose of investigating contemporary conditions of trade and diplomacy in the international city. Japanese from varied domains, as well as shogunal officials, Nagasaki merchants, and an assortment of deck hands, made the voyage along with a British crew, spending a total of ten weeks observing and interacting with the Chinese and with a handful of Westerners. Roughly a dozen Japanese narratives of the voyage were produced at the time, recounting personal impressions and experiences in Shanghai. The Japanese emissaries had the distinct advantage of being able to communicate with their Chinese hosts by means of the “brush conversation” (written exchanges in literary Chinese). For their part, the Chinese authorities also created a paper trail of reports and memorials concerning the Japanese visitors, which worked its way up and down the bureaucratic chain of command.

This was the first official meeting of Chinese and Japanese in several centuries. Although the Chinese authorities agreed to few of the Japanese requests for trade relations and a consulate, nine years later China and Japan would sign the first bilateral treaty of amity in their history, a completely equal treaty. East Asia—and the diplomatic and trade relations between the region’s two major players in the modern era—would never be the same.