Mai fermarsi

\"به نظر من خیلی کم تغییر کرده ام: از طرف دیگر، دنیای اطراف ما آنقدر سریع می دود که دلم می خواهد دوباره بایستم تا بگویم چگونه بودیم و چگونه شدیم. من هیچ وقت وقت نداشتم فکر کنم خوشحال بودم یا نه.\" راز باربارا پالومبلی این است که همه چیز را به صورت زنده، بدون فیلتر، در یک حرکت مداوم از سختگیری و اشتیاق تجربه کند که هیچ مهلتی ندارد. از دوران کودکی در دهه 1950 (\"واقعیتی رایگان که هیچ مهدکودکی نمی تواند باشد\") تا ماجراجویی دویدن Forum (\"یک لاین ترانس آتلانتیک برای رانندگی هر روز، که در آن احساسات باورنکردنی را احساس می کنید\") نویسنده با شیرینی و کنایه عاطفه ها و اتفاقاتی را که همراهش بوده است بازگو می کند و همه ما را درگیر ماجراهای او به عنوان کودک، دختر، زن می کند.

من بچه نگران بودم، می نویسد: \"من هستم\" هنوز یک زن نگران است.\" تعهد مستمر و همیشگی در کار و زندگی خانوادگی راز او بود. در چمدان خاطراتش زانوهای پوست کنده دختر بچه ای بی قرار، تحصیل سخت اما رایگان، سر و صدای ماشین های تحریر در دفاتر روزنامه، رم با باغ ها و خیابان هایش، با خانه ها و سالن هایش است. و سپس چهار فرزند، که سه نفر از آنها پس از جنگ های طولانی به فرزندی پذیرفته شدند، خانواده ای که شبیه یک سیرک است، دوستان، معلمان، همراهان سفر. در این صفحات پر از احساسات، دنیای زنی را کشف می کنیم که شهامت دویدن به دنبال رویاهای خود را داشت. \"من هرگز یک دقیقه از زندگی یا بدنم را هدر نداده ام. افرادی که بهترین لحظات را با آنها گذرانده ام همیشه دوست خواهم داشت.\"

"Mi sembra di essere cambiata pochissimo: il mondo attorno a tutti noi, invece, corre così veloce che mi è tornata la voglia di fermarmi, di nuovo, per raccontare come eravamo e come mai siamo diventati così. Non ho mai avuto tempo per chiedermi se ero felice." Il segreto di Barbara Palombelli è vivere tutto in presa diretta, senza filtri, in uno slancio continuo di rigore ed entusiasmo che non conosce tregua. Dall'infanzia negli anni Cinquanta ("una realtà libera come nessun asilo potrà mai essere") all'avventura della conduzione di Forum ("un transatlantico da guidare tutti i giorni, su cui si provano emozioni incredibili"), l'autrice racconta con dolcezza e ironia gli affetti e gli eventi che l'hanno accompagnata, coinvolgendo noi tutti nelle sue peripezie di bambina, ragazza, donna.

"Ero una bambina preoccupata," scrive "sono una donna ancora preoccupata." L'impegno continuo e costante, nel lavoro come nella vita famigliare, è stato il suo segreto. Nella sua valigia dei ricordi ci sono le ginocchia sbucciate di una bambina irrequieta, un'educazione rigorosa ma libera, il rumore delle macchine da scrivere nelle redazioni dei giornali, Roma con i suoi giardini e le sue strade, con le sue case e i salotti. E poi quattro figli, di cui tre adottati dopo lunghe battaglie, una famiglia che sembra un circo, gli amici, i maestri, i compagni di viaggio. In queste pagine dense di emozioni si scopre il mondo di una donna che ha avuto il coraggio di correre dietro ai suoi sogni. "Non ho mai buttato un minuto della mia vita o del mio corpo. Le persone con cui ho vissuto i momenti più belli le amerò per sempre."