Madness and democracy : the modern psychiatric universe

چگونه دیوانه خانه به آزمایشگاه دموکراسی تبدیل شد در این نگاه تحریک آمیز به درمان بیماران روانی در فرانسه قرن نوزدهم آشکار می شود. متفکران سیاسی استدلال می‌کردند که اگر قرار است حکومت در دست افراد باشد، باید اقداماتی برای درک عمیق‌ترین نقاط خود، از جمله حالت جنون انجام داد. مارسل گوشه و گلادیس سواین معتقدند که پناهگاه در ابتدا مظهر امید انقلابی برای درمان همه دیوانگان با حفظ نور عقل باقی مانده در آنها بود. تحلیل آنها از این که چرا این دیدگاه اتوپیایی در نهایت شکست خورد، هم یک استدلال قوی برای لیبرالیسم و ​​هم یک چالش مستقیم در برابر اتهامات میشل فوکو علیه نهادهای لیبرال است.

ایجاد یک محیط مصنوعی به منظور تشویق ذهنی بود. بد است که به عنوان موجودات اجتماعی زندگی کنید، در شرایطی که تا حد امکان شبیه به شرایط حاکم در زندگی واقعی است. بنابراین پناهگاه اولین نمونه از یک جامعه اتوپیایی مدرن بود که در آن یک محیط علمی طراحی شده قرار بود کنترل کامل بر ذهن یک دسته کامل از انسان ها را به دست آورد. گوشه و سواین استدلال می کنند که تسلط اجتماعی بر خود درونی، به دور از اینکه حقیقت پنهان رهایی باشد، نشان دهنده شکست آغاز بسیار خوش بینانه آن است.

جنون و دموکراسی. جزئیات غنی زندگی پناهندگی قرن نوزدهم را با تأملاتی در مورد نقش حیاتی ذهنیت و تفاوت در مدرنیسم ترکیب می کند. دستاورد نهایی آن این است که نشان دهد درس های آموخته شده از شکست پناهندگی منجر به ظهور روانکاوی شد، تلاشی که بر مراقبت فردی و همکاری بین روانپزشک و بیمار متمرکز بود. گوشه و سواین با پیوند دادن ظهور لیبرالیسم به فصلی از تاریخ روانپزشکی، ارزیابی مجدد شگفت انگیزی از مدرنیته سیاسی ارائه می دهند.

How the insane asylum became a laboratory of democracy is revealed in this provocative look at the treatment of the mentally ill in nineteenth-century France. Political thinkers reasoned that if government was to rest in the hands of individuals, then measures should be taken to understand the deepest reaches of the self, including the state of madness. Marcel Gauchet and Gladys Swain maintain that the asylum originally embodied the revolutionary hope of curing all the insane by saving the glimmer of sanity left in them. Their analysis of why this utopian vision failed ultimately constitutes both a powerful argument for liberalism and a direct challenge to Michel Foucault's indictment of liberal institutions.

The creation of an artificial environment was meant to encourage the mentally ill to live as social beings, in conditions that resembled as much as possible those prevailing in real life. The asylum was therefore the first instance of a modern utopian community in which a scientifically designed environment was supposed to achieve complete control over the minds of a whole category of human beings. Gauchet and Swain argue that the social domination of the inner self, far from being the hidden truth of emancipation, represented the failure of its overly optimistic beginnings.

Madness and Democracy combines rich details of nineteenth-century asylum life with reflections on the crucial role of subjectivity and difference within modernism. Its final achievement is to show that the lessons learned from the failure of the asylum led to the rise of psychoanalysis, an endeavor focused on individual care and on the cooperation between psychiatrist and patient. By linking the rise of liberalism to a chapter in the history of psychiatry, Gauchet and Swain offer a fascinating reassessment of political modernity.