Mad Like Artaud

آنهایی که مثل آنتونین آرتو دیوانه هستند، آیا آنها هم مثل او دیوانه هستند؟ جنون، مانند طاعون، مسری است و همه، از روانپزشکان گرفته تا شاگردان، خانواده و منتقدانش، هرکسی که به آرتو نزدیک می شود، به نظر می رسد در هذیان او سهیم باشد. سیلوور لوترینگر تجسم‌های مختلفی از این هذیان مشترک را از طریق آنچه آرتو «درام‌های ذهنی» می‌نامید، بررسی می‌کند - مجموعه‌ای از رویارویی‌ها با شاهدان یا «آزارگران» که در آن ما هذیان خام را در محل کار، حتی در خود لوترینگر، کشف می‌کنیم. دیوانه مانند آرتو قصد ندارد یک لایه تفسیر بیشتر به بحث های تلخی که از زمان مرگ شاعر نفرین شده در سال 1948 پیرامون آثار شاعر ملعون وجود دارد اضافه کند، و همچنین در میان اردوگاه های مختلف که هنوز هم هستند طرف نیست. چانه زدن بر سر جسدش این کتاب از سایتی صحبت می کند که در آن خود «دیوانگی» در حال جوشیدن است.

Those who are mad like Antonin Artaud, are they just as mad as he was? Madness, like the plague, is contagious, and everyone, from his psychiatrists to his disciples, family, and critics, everyone who gets close to Artaud, seems to participate in his delirium. Sylvère Lotringer explores various embodiments of this shared delirium through what Artaud called “mental dramas”—a series of confrontations with his witnesses or “persecutors” where we uncover the raw delirium at work, even in Lotringer himself. Mad Like Artaud does not intend to add one more layer of commentary to the bitter controversies that have been surrounding the cursed poet’s work since his death in 1948, nor does it take sides among the different camps who are still haggling over his corpse. This book speaks of the site where “madness” itself is simmering.