Macht über das Ich: Führungsethik einer neuen Generation

من کریستین الزه، به‌ویژه، تاریخ را در اینجا کاملاً درهم می‌چرخانم، در: رالف جی. کالباخ ​​(ویرایش)، مدیریت من آمبروخ - ویگه از بحران خارج شد، فرانکفورت 1994 به خوبی در قبال کارکنان احساس مسئولیت می‌کرد، فقط با آنها می‌جنگید. نمایندگان (SPD، اتحادیه های کارگری). واقعیت این است که شرکت های موسس، مشاغل خانوادگی بودند که در آن شورای خانواده به ریاست پدرسالار، در مورد استراتژی شرکت تصمیم می گرفت. سرنوشت افراد عمدتاً غیر ماهر یا در بهترین حالت، کارمندان موقت و نیمه ماهر در شرکت فقط در موارد استثنایی بسیار نادر مورد توجه قرار گرفت. 2 در سال 1893 در برلین پخش شد، سپس به عنوان یک "درام خرابکارانه" ممنوع شد: پس از تحقیقات کامل، هاوپتمن این درام را در مورد استثمار بافندگان توسط صاحب کارخانه سی و چند ساله نوشت. هاوپتمن به عنوان یک طبیعت گرا به شرایط غیر زیبایی شناختی وجود انسان متعهد بود. این قطعاً شامل شرایط زندگی کارگران در تولید انبوه می شد. 3 مهمتر از همه، پدر کاپوچین سوئیسی، تئودوسیوس فلورنتینی، از سال 1859 تلاش کرد تا با اصل داروینیسم سکولار در شرکت‌هایی با کارخانه‌های کلیسا که بر اساس اصل همبستگی کار می‌کردند، مخالفت کند. با این حال، مدل او به شدت شکست خورد زیرا بانک ها از دادن وام به مدیریت کلیسا خودداری کردند.

I Geradezu geschichtsverdrehend ist hier vor allem Christian Elze, in: Ralf G. Kalmbach (Hrsg.), Management im Umbruch - Wege aus der Krise, Frankfurt 1994. Elze behauptet in seiner Abhandlung, die Unter­ nehmer jener Zeit um 1870 hätten sich sehr wohl für die Arbeitnehmer verantwortlich gefühlt, lediglich deren Interessenvertreter (SPD, Gewerk­ schaft) bekämpft. Tatsache ist, dass die Gründerkonzerne Familienbetrie­ be waren, in denen der Familienrat mit dem Patriarch an der Spitze über die Strategie der Firma entschied. Auf Einzelschicksale der größtenteils ungelernten oder bestenfalls in der Firma notdürftig angelernten Mitarbei­ ter wurde nur in ganz seltenen Ausnahmen Rücksicht genommen. 2 1893 in Berlin uraufgeführt, dann als "Umsturzdrama" verboten: Hauptmann hat nach eingehenden Recherchen dieses Drama von der Ausbeutung der Weber durch den Fabrikanten Dreißiger geschrieben. Als Naturalist sah sich Hauptmann den nicht-ästhetischen Umständen des menschlichen Daseins verpflichtet. Dazu gehörten ganz sicher auch die Lebensumstände der Arbeiter in der Massenfabrikation. 3 Vor allem der Schweizer Kapuzinerpater Theodosius Florentini versuch­ te seit 1859 dem weltlichen Darwinismusprinzip in den Unternehmen mit kirchlich geführten Fabriken entgegenzutreten, die nach dem Prinzip der Solidarität arbeiteten. Sein Modell ist allerdings kläglich gescheitert, da die Banken den kirchlichen Firmenleitungen die Kredite verweigerten.