Machinery of the Mind: Data, Theory, and Speculations About Higher Brain Function

در بهار سال 1987، من در هاوانا، کوبا بودم، جایی که در برنامه ریزی یک مطالعه طولی مقیاس بزرگ در مورد ویژگی های عصبی فیزیولوژیکی، عصبی شیمیایی، و رفتاری گروه های بیماران مبتلا به بیماری عروق مغزی، افسردگی، زوال عقل پیری، اسکیزوفرنی یا اختلالات یادگیری؛ و همچنین بخشی از این مطالعه بستگان درجه یک خونی آنها بودند. این مطالعه نتیجه یک پروژه بلندمدت در کاربرد عملی روش‌های رایانه‌ای برای ارزیابی فعالیت الکتریکی مغز مربوط به یکپارچگی آناتومیک، رشد بلوغ و فرآیندهای حسی، ادراکی و شناختی، به‌ویژه در کودکان بود. برای سال‌ها، این پروژه توسط برنامه توسعه سازمان ملل متحد (UNDP)، ​​مرکز ملی تحقیقات علمی کوبا (CNIC) و وزارت‌های بهداشت عمومی و آموزش و پرورش کوبا حمایت می‌شد. از زمان آغاز به کار، من به عنوان مشاور فنی پروژه UNDP خدمت کرده ام. وقتی پروژه شروع شد، با دکتر خوزه ام میار باروکو که در آن زمان رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه هاوانا بود، آشنا شدم. به دلیل علاقه شدید او به فناوری جدید رایانه و کاربرد بالقوه آن در کشورهای در حال توسعه، ما هر از گاهی در طول بازدیدهایم با هم ملاقات می کردیم. این جلسات گاه به گاه بعد از اینکه او وزیر شورای امور خارجه کوبا شد ادامه یافت تا بتواند از پیشرفت ها و مشکلاتی که ممکن است کمک کند مطلع بماند.

In the spring of 1987, I was in Havana, Cuba, where I was participating in planning a large-scale longitudinal study of the neurophysiological, neurochemical, and behavioral characteristics of cohorts of patients with cerebrovascular disease, depression, senile dementia, schizophrenia, or learning disabilities; and also part of this study were their first-degree blood relatives. This study was the outgrowth of a long-term project on the practical application of computer methods for the evaluation of brain electrical activity related to anatomical integrity, maturational development, and sensory, perceptual;·-and cognitive processes, especially in chil­ dren. For many years, that project had been supported by the United Nations Development Program (UNDP), the National Scientific Research Center of Cuba (CNIC), and the Ministries of Public Health and of Education of Cuba. Since its inception, I had served as a technical advisor to the UNDP project. When the project began, I became acquainted with Dr. Jose M. Miyar Barrueco, who was at that time the Rector of the Medical School of the University of Havana. Because of his keen interest in the new computer technology and its potential utility in developing countries, we met from time to time during my visits. These occasional meetings continued after he became Secretary of the Cuban Council of State, so that he could remain apprised of progress and problems with which he might help.