Machiavelli’s Politics

ماکیاولی را عموماً به عنوان معلم مستبدان می شناسند، یکی از طرفداران کلیدی سیاست های بی پروا «ماکیاولیستی» که در رساله سیاسی برجسته او شاهزاده آمده است. برخی دیگر به گفتمان‌های لیوی استناد می‌کنند تا استدلال کنند که ماکیاولی در واقع یک مدافع پرشور سیاست جمهوری‌خواه است که نیاز به اقدامات شدید گاه و بیگاه برای حفظ نظم سیاسی را می‌دید. کدام یک به بهترین وجه آموزه های فیلسوف پرکار ایتالیایی را مشخص می کند؟ با سیاست ماکیاولی، کاترین اچ. زوکرت این پرسش را با تفسیر مجدد عمده از آثار منثور ماکیاولی که دیدگاهی منسجم شگفت‌انگیز از سیاست را نشان می‌دهد، به ذهن متبادر می‌کند.
زوکرت متقاعد کننده نشان می دهد که انقلاب اخلاقی ماکیاولی در شاهزاده پایه و اساس شکل جدیدی از جمهوری دموکراتیک را که در گفتمان ها پیشنهاد می کند، می گذارد. بی اعتمادی به سیاستمداران جاه طلب برای خدمت به آنها ماکیاولی در شاهزاده به دنبال منافع عمومی بود که آنها را متقاعد کند که بهترین راه برای دستیابی به جاه طلبی های خود تأمین خواسته ها و جاه طلبی های رعایا و همشهریانشان است. سپس در گفتمان ها انواع قوانین و نهادهایی را توصیف می کند که تعارض بین این دو را به گونه ای متعادل می کند که آزادی بیشتر، اگر نه همه، را تضمین می کند. زوکرت در نیمه دوم کتابش، آثار منتخب بعدی را -لا ماندراگولا، هنر جنگ، زندگی کاسترچیو کاسترکانی، کلیزیا، و تاریخ فلورانس- را مورد بررسی قرار داد. ، نشان می دهد که ماکیاولی چگونه جنبه های خاصی از اندیشه خود را در این آثار توسعه داد. به عنوان مثال، در هنر جنگ ، او به طور دقیق تر توضیح می دهد که چگونه و تا چه حد اصول سازمانی را که در شاهزاده و گفتمان ها پیش برد. > باید در شرایط مدرن اعمال شود. از آنجایی که انسان‌ها عمدتاً بر اساس احساسات عمل می‌کنند، ماکیاولی تلاش می‌کند به خوانندگان نشان دهد که آن علاقه‌ها چیست و چگونه می‌توان آنها را به سمت نتایج مولد هدایت کرد تا نتایج مخرب.
           
یک تحلیل خیره‌کننده و جاه طلبانه، سیاست ماکیاولی I> به طرز درخشانی نشان می‌دهد که چگونه بسیاری از دیدگاه‌های متضاد آموزه‌های ماکیاولی را آگاه می‌کنند، اما لازم است که همه آثار او را در نظر بگیریم تا بفهمیم چگونه آنها در یک دیدگاه سیاسی متحد می‌شوند. اگر بخواهیم درک جامعی از فیلسوف به دست آوریم، این یک اثر مجستری است که نمی توان آن را نادیده گرفت.
 

Machiavelli is popularly known as a teacher of tyrants, a key proponent of the unscrupulous “Machiavellian” politics laid down in his landmark political treatise The Prince. Others cite the Discourses on Livy to argue that Machiavelli is actually a passionate advocate of republican politics who saw the need for occasional harsh measures to maintain political order. Which best characterizes the teachings of the prolific Italian philosopher? With Machiavelli’s Politics, Catherine H. Zuckert turns this question on its head with a major reinterpretation of Machiavelli’s prose works that reveals a surprisingly cohesive view of politics.
           
Starting with Machiavelli’s two major political works, Zuckert persuasively shows that the moral revolution Machiavelli sets out in The Prince lays the foundation for the new form of democratic republic he proposes in the Discourses. Distrusting ambitious politicians to serve the public interest of their own accord, Machiavelli sought to persuade them in The Prince that the best way to achieve their own ambitions was to secure the desires and ambitions of their subjects and fellow citizens. In the Discourses, he then describes the types of laws and institutions that would balance the conflict between the two in a way that would secure the liberty of most, if not all. In the second half of her book, Zuckert places selected later works—La Mandragola, The Art of War, The Life of Castruccio Castracani, Clizia, and Florentine Histories—under scrutiny, showing how Machiavelli further developed certain aspects of his thought in these works. In The Art of War, for example, he explains more concretely how and to what extent the principles of organization he advanced in The Prince and the Discourses ought to be applied in modern circumstances. Because human beings act primarily on passions, Machiavelli attempts to show readers what those passions are and how they can be guided to have productive rather than destructive results.
           
A stunning and ambitious analysis, Machiavelli’s Politics brilliantly shows how many conflicting perspectives do inform Machiavelli’s teachings, but that one needs to consider all of his works in order to understand how they cohere into a unified political view. This is a magisterial work that cannot be ignored if a comprehensive understanding of the philosopher is to be obtained.