دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب L’Émergence de l’auteur dans l’historiographie médiévale en prose en langue française
دانلود کتاب ظهور نویسنده در تاریخ نگاری منثور قرون وسطی به زبان فرانسوی
مشخصات کتاب
L’Émergence de l’auteur dans l’historiographie médiévale en prose en langue française
ویرایش:
نویسندگان: Mihai Cristian Bratu
سری:
ناشر: New York University
سال نشر: 2007
تعداد صفحات: 391
زبان: French
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 895 کیلوبایت
قیمت کتاب (تومان) : 43,000
در صورت تبدیل فایل کتاب L’Émergence de l’auteur dans l’historiographie médiévale en prose en langue française به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ظهور نویسنده در تاریخ نگاری منثور قرون وسطی به زبان فرانسوی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب ظهور نویسنده در تاریخ نگاری منثور قرون وسطی به زبان فرانسوی
من با نوشتن بر خلاف ایده پساساختارگرایانه "مرگ نویسنده"، ظهور نویسنده را در وقایع نگاری منثور فرانسوی از اوایل قرن سیزدهم تا اواخر قرن پانزدهم تحلیل می کنم. پایان نامه من مروری کلی از سیر تحولات وقایع قرون وسطی فرانسه ارائه می دهد و همچنین اولین مطالعه جامع علمی در مورد بازنمایی نویسنده در تاریخ نگاری است. من ادعا می کنم که زمانی که تاریخ نگاران بومی ادعای عنوان نویسنده را آغاز کردند، یک تغییر اساسی در تاریخ نگاری قرن چهاردهم رخ داد. همزمان، مورخان اواخر قرون وسطی به طور فزاینده ای تمرکز روایت را از تاریخ سلطنتی، ملی یا جهانی به داستان شخصی خود تغییر دادند. وقایع نگاران قرن سیزدهم مانند روبر د کلاری، جفروی دو ویلهاردوئن، هانری دو والنسین، و فیلیپ دو نوار به سختی خود را نویسنده می نامیدند، زیرا برای آنها این واژه در درجه اول به auctores لاتین اشاره دارد. عبارتی که آنها را به بهترین شکل توصیف می کند شاید «داستان گویان» باشد. به عنوان راوی، مورخان اولیه قرون وسطی تمایل دارند که به خود بیخود باشند. علاوه بر این، آنها خود را در درجه اول به صورت سوم شخص نشان می دهند که حس بی طرفی و عینیت تاریخی را منتقل می کند. در مقابل، قرن چهاردهم و پانزدهم دوره ای را نشان می دهد که به طور فزاینده ای به نویسندگی علاقه مند است. عموماً روحانیونی مانند فرواسارت و زنی تحصیلکرده مانند کریستین دی پیزان هستند که ایده نویسندگی را بسط می دهند و خود را نویسنده می نامند. ویراستاران قرن شانزدهم، شوالیه وقایع نگار فیلیپ دو کومینز را به عنوان نویسنده مهم تاریخی در نظر می گیرند. وقایع نگاران اواخر قرون وسطی نیز به طور فزاینده ای خود را ابراز می کنند و خود را منحصراً به صورت اول شخص نشان می دهند. استفاده از اول شخص امکان تاریخ‌نگاری ذهنی‌تر و همچنین «نوشته‌های خود» (که من آنها را خودکار می‌نامم) را فراهم می‌کند. این وقایع نگاران ژانر خاطره نویسی را ابداع کردند و راه را برای نوشتن زندگی نامه در ادبیات فرانسه باز کردند. هدف این پایان نامه با تحلیل وقایع نگاران قرون وسطی از طریق دیدگاه های روش شناختی گوناگون - رابطه وقایع نگاران با شفاهی و نوشتار و خودنمایی آنها به عنوان شخصیت ها، شاهدان عینی و راویان - این است که ایده نویسنده را دوباره در کانون توجه معاصر قرار دهد. علاقه انتقادی
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Writing against the post-structuralist idea of the "death of the author," I analyze the emergence of the author in French prose chronicles from the early 13th to the late 15th century. My dissertation presents a general overview of the evolution of French medieval chronicles, and it is also the first comprehensive scholarly study on the representation of the author in historiography. I contend that a radical shift occurred in the historiography of the 14th century, when vernacular historians started claiming the title of author. Concurrently, late medieval historians increasingly shifted the focus of the narrative from royal, national, or universal history to their personal story. Thirteenth-century chroniclers such as Robert de Clari, Geoffroy de Villehardouin, Henri de Valenciennes, and Philippe de Novare would have hardly called themselves authors, since for them this term referred primarily to Latin auctores. The phrase that describes them best is perhaps "story tellers." As narrators, early medieval historians tend to be self-effacing. Furthermore, they represent themselves primarily in the third person, which conveys a sense of impartiality and historical objectivity. In contrast, the fourteenth and fifteenth centuries represent a period increasingly interested in authorship. It is generally clerics such as Froissart, and an educated woman such as Christine de Pizan who elaborate the idea of authorship and call themselves authors. The knight-chronicler Philippe de Commynes will be considered a major historical author by 16th-century editors. Late medieval chroniclers also become increasingly self-assertive, and portray themselves exclusively in the first person. The use of the first person allows for a more subjective historiography, as well as for various "writings of the self" (which I call autographies). These chroniclers invented the memoir genre, and opened the way for autobiographical writing in French literature. By analyzing medieval chroniclers through a variety of methodological perspectives—the chroniclers' relationship to orality and writing, and their self-portrayal as characters, eyewitnesses, and narrators—, this dissertation aims to bring the idea of the author back into the focus of contemporary critical interest.
