Lyric and lyric sequences

دسته بندی: ادبی
ویرایش:  
نویسندگان: De Parva Correia M.H.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 6 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 24 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 29,000

مقاله منتشر شده در «سدری» - 1997 - جلد. VII — ص 141-145 غزل به عنوان یک ژانر ادبی به بهترین نحوی است که من می فهمم بیان این سومین نوع بیانی است که گفتار انسان قادر به بیان آن است. از وجود آن آگاه است، اگرچه گفتار رایج به نظر می رسد تمایلی به تصدیق آن ندارد. اما ما همچنین می‌دانیم که روایت‌های ذهنی گسترده و ادامه سخنان نمایشی ذهنی امکان‌پذیر است، اگرچه معمول نیست، حتی اگر به نظر می‌رسد که گفتار رایج راحت‌تر از آنها استقبال می‌کند. بنابراین اولین قدم ما برداشته شد. شامل شناخت کامل نوعی گفتار است که از این به بعد آن را غزل می نامیم. اگرچه عموماً در یک قلمرو ذهنی و ساکت اتفاق می‌افتد، اما ممکن است به صدا درآید. History7 به ما می گوید که گفته های غزل مدت هاست که با حمایت از موسیقی راه خود را به سمت مخاطب باز کرده است. موسیقی این گفته ها را وادار کرده است که نوع خاصی از شدت و میزان را به دست آورند: یعنی آنچه که ابتدا ساکت به نظر می رسید تسلیم قدرت صدای انسان شده است. به نظر می‌رسد که این موضوع تناقضاتی را ایجاد می‌کند، اما وقتی به این نتیجه رسیدیم که گفتار رایج فضای کمی برای گفته‌های غزلی ایجاد می‌کند، طبیعی است که جایگزینی برای آن کشف شود. البته موسیقی ثابت کرده است که تأثیر ماندگاری بر غزل دارد، حتی پس از اینکه این دو هنر راه خود را طی کردند. با این حال، اگرچه باید این ویژگی غیرقابل انکار را بپذیریم، اجازه دهید ادامه دهیم. گذشته از همه اینها. اندازه و ریتم با روایت و درام بیگانه نیست که همه ما به تجربه می دانیم. بنابراین نمی توانند حالت غزل را به طور کامل توضیح دهند.

Article published in the «Sederi» — 1997 — Vol. VII — pp. 141—145 Lyric as a literary genre is to the best of my understanding the expression of this third kind of utterance human speech is capable of We are aware of its existence though common speech seems reluctant to acknowledge it. But we are also aware that extensive mental narratives and continued mental dramatic utterances are possible, though not usual, even if common speech seems to welcome them more easily. Thus our first step has been taken. It consists of the full recognition of a kind of utterance that from now on we will call lyric. Though it generally takes place in a mental, silent territory, it may and does break into sound. History7 tells us that lyric utterances have long made their way towards the audience with the support of music. Music has compelled these utterances to acquire a particular kind of intensity and measure: that is, what first looked silent has surrendered to the power of human voice. The matter seems likely |to arouse some contradiction, but once we come to the conclusion that common speech makes little room for lyric utterances, it is only natural that an alternative had to be discovered. Music, of course, has proved to be a lasting influence on Lyric, even after the two arts went their separate ways. Yet, though we must acknowledge this undeniable feature, let us proceed. After all. measure and rythm are not alien to Narrative and Drama as we all know by experience; so they cannot fully explain the lyric mode.