Lungenemphysem: Morphologie, Pathogenese und Funktionelle Bedeutung

آمفیزم ریوی یک یافته شایع پاتولوژیک - تشریحی است. با تکنیک‌های ظریف معاینه مورفولوژیکی، در حدود دو سوم کالبد شکافی‌های بالای 16 سال تشخیص داده می‌شود. این بیماری به اشکال بسیار متفاوت و در ابعاد مختلف روی ریه ها بروز می کند. از نظر اهمیت عملکردی، می تواند یک یافته ثانویه کاملاً بی ربط باشد یا می تواند بیماری اصلی باشد که منجر به مرگ در اثر نارسایی قلبی تنفسی شده است. در شکل منتشر آمفیزم آتروفیک، این یک پدیده تقریباً ثابت دوران سالمندی است که نمی توان با قطعیت آن را پاتولوژیک در نظر گرفت. در موارد دیگر به عنوان یک عارضه مهم عملکردی برای سایر بیماری های ریوی رخ می دهد. با توجه به این انبوه مظاهر و تغییر معنای کارکردی، یک تقسیم بندی واضح ضروری است. این امر به‌ویژه در بحث با کلینیک مشهود بود، که با کمک روش‌های مدرن تست عملکرد ریه که امروزه در دسترس است، به تفسیری عمدتاً کاربردی از آمفیزم رسید و در برخی موارد نیاز به بازگشت به بستر مورفولوژیکی دارد. تا آنجایی که این امکان وجود دارد، دیگر تنها نمی‌خواهد انواع خاصی از اختلالات را که معمولاً با آمفیزم مرتبط هستند، تشخیص دهد. از سوی دیگر، روش‌های جدید معاینه آناتومی پاتولوژیک که مشابه برخی آزمایش‌های بالینی است، تجزیه و تحلیل پس از مرگ اختلالات عملکردی را در ارتباط ساختاری آن‌ها ارتقا داده و در نتیجه مشکل بالینی و پاتوفیزیولوژیک را به آسیب‌شناس نزدیک‌تر کرده است. >

Lungenemphysem ist ein häufiger pathologisch-anatomischer Be­ fund. Es wird bei subtiler morphologischer Untersuchungstechnik bei etwa zwei Dritteln aller Obduzierten jenseits des 16. Lebensjahres diagnostiziert. Es tritt dabei in sehr unterschiedlicher Form und in wechselnder Ausdehnung über die Lungen auf. Seiner funktionellen Bedeutung nach kann es völlig belangloser Nebenbefund sein oder aber die Hauptkrankheit, die den Tod an kardio-respiratorischer Insuffizienz zur Folge hatte. In der diffusen Form des atrophischen Emphysems ist es eine nahezu konstante, nicht sicher als krankhaft zu wertende Erschei­ nung des höheren und hohen Lebensalters. In anderen Fällen wiederum tritt es als funktionell bedeutsame Komplikation zu anderweitigen Lungenerkrankungen. Angesichts dieser Vielzahl von Erscheinungsformen und des Wechsels in der funktionellen Bedeutung ist eine scharfe Gliederung unerläßlich. Das hat sich insbesondere bei der Diskussion mit der Klinik gezeigt, die mit Hilfe der ihr heute zur Verfügung stehenden modernen Methoden der Lungenfunktionsprüfung zu einer weitgehend funktionellen Interpreta­ tion des Emphysems gekommen ist und in manchen Punkten einer Rück­ besinnung auf das morphologische Substrat bedarf, sofern sie nicht nur noch bestimmte, gewöhnlich mit Emphysem verbundene Störungs­ formen diagnostizieren will. Auf der anderen Seite haben die manchen klinischen Tests ähnlichen neu entwickelten Untersuchungsmethoden der pathologischen Anatomie die postmortale Analyse der Funktions­ störungen in ihrer Strukturgebundenheit gefördert und damit die kli­ nische und pathophysiologische Problematik auch dem Pathologen nahe­ gebracht.