Lunatic Asylums in Colonial Bombay: Shackled Bodies, Unchained Minds

این کتاب ریشه‌های تاریخی مشکلات سیستم مراقبت‌های بهداشت روانی هند را نشان می‌دهد. این تجارب بومی از پناهگاه دیوانه در ریاست جمهوری بمبئی (1793-1921) را نشان می دهد. این کتاب استدلال می‌کند که آسایشگاه دیوانگان استعماری نتوانست در جامعه هند جذب شود و بنابراین یک شرکت شکست خورده استعماری-پزشکی باقی ماند. این کار با ارزیابی پیامدهای پناهگاه های دیوانه بر دانش بومی و سنت های شفابخش آغاز می شود. سپس دیوان دیوانه را به عنوان یک «میانه» و رفتار «عقل سلیم» سرپرستان اروپایی با جنون هندی بررسی می کند. علاوه بر این، مناظر صوتی پناهگاه‌های بمبئی و میزان تأثیر برداشت‌های عمومی بر استفاده از آنها را تحلیل می‌کند. آسایشگاه های دیوانه به دلیل شخصیت اجباری و حضانتی خود، میراثی از آسیب های تاریخی را برای جامعه بومی به جا گذاشتند. هدف این کتاب برهم زدن میراث تروما و ایجاد روایت‌های جدید در درمان سلامت روان در هند است.

This book traces the historical roots of the problems in India’s mental health care system. It accounts for indigenous experiences of the lunatic asylum in the Bombay Presidency (1793-1921). The book argues that the colonial lunatic asylum failed to assimilate into Indian society and therefore remained a failed colonial-medical enterprise. It begins by assessing the implications of lunatic asylums on indigenous knowledge and healing traditions. It then examines the lunatic asylum as a ‘middle-ground’, and the European superintendents’ ‘common-sense’ treatment of Indian insanity. Furthermore, it analyses the soundscapes of Bombay’s asylums, and the extent to which public perceptions influenced their use. Lunatic asylums left a legacy of historical trauma for the indigenous community because of their coercive and custodial character. This book aims to disrupt that legacy of trauma and to enable new narratives in mental health treatment in India.