Lui, io, noi

کودکی دوری و دوران کودکی «بیسیو»، که نشان می‌دهد داستان همیشه یکی بوده است، حتی زمانی که یکدیگر را نمی‌شناختند. اولین ملاقات، در یک جایزه موسیقی که هر دو برنده شدند، که در طی آن آنها از نگاه کردن به یکدیگر دست برنداشتند. تولد دخترش لووی و زندگی روزمره روستایی در گالورا. ماه‌های آدم‌ربایی، که در آن‌ها با آن پیوند «محکم، روشن و کور» حمایت می‌شدند که فراتر از زمان ادامه پیدا می‌کرد. زمانی که همیشه با جادوی رویارویی ها مشخص می شود: از مارکو فرری تا لوسیو باتیستی، از چزاره زاواتینی تا فرناندا پیوانو. بین دختر بچه هایی که با آرتورو توسکانینی گپ می زنند و پسرانی که زیر بمباران کنیاک می نوشند. بین توله ببر بزرگ شده در اتاق نشیمن و سفر با کشتی با گاو نر لیموزین. این فیلم تلویزیونی درباره خواننده و ترانه سرا، لوی، آیو، نوی، همراه با فیلمنامه نویسان پرینسیپ لیبرو نوشته شده است، داستانی خصوصی است که با عمومی کسانی که شصت سال است به دی آندره گوش می دهند، در هم می آمیزد. مهمتر از همه، داستان صمیمی، تکان دهنده، گاهی اوقات حتی خنده دار یک عشق بزرگ است. «ما به هم نگاه می کنیم، و هر سه به طور غریزی به یک روز نه چندان دور در دهه هشتاد فکر می کنیم، شاید. یا یک شب بهاری در دهه نود. در حالی که فابریزیو به طرز مشکوکی در اتاق کلارکز پرسه می‌زد، زیرا فکر می‌کرد صدای وزوز را در اتاق خواب شنیده است که اکنون مسیر آن را گم کرده است. و برای یک لحظه، فقط یک لحظه، تصور آینده‌ای کج‌رو داشت که به نظر می‌رسید پژواک آن را احساس می‌کرد: نوسان، و نامطمئن، مانند همه صداهای دور که از راه دور با ما تماس می‌گیرند».</ p>

L'infanzia di Dori e quella di «Bicio», che mostra come la storia sia sempre stata una sola, anche quando loro non si conoscevano. Il primo incontro, a un premio musicale vinto da entrambi, durante il quale non smettevano di guardarsi. La nascita della figlia Luvi e la quotidianità campestre in Gallura. I mesi del sequestro, in cui a sostenerli fu proprio quel legame «fermo, limpido e accecante» che sarebbe continuato oltre il tempo. Un tempo sempre scandito dalla magia degli incontri: da Marco Ferreri a Lucio Battisti, da Cesare Zavattini a Fernanda Pivano. Tra bambine che chiacchierano con Arturo Toscanini e bambini che bevono cognac sotto i bombardamenti. Tra cuccioli di tigre allevati in salotto e un viaggio in nave con un toro limousine. Scritto assieme agli sceneggiatori di Principe libero, il film tv sul cantautore, Lui, io, noi è una storia privata che s'intreccia con quella pubblica di chi, da sessant'anni, ascolta De André. Soprattutto è il racconto intimo, commovente, a tratti perfino buffo, di un grande amore. «Ci guardiamo, e a tutt'e tre viene da pensare, istintivamente, a un giorno non troppo lontano degli anni Ottanta, magari; o a una notte di primavera dei Novanta. Con Fabrizio che s'aggira sospettoso sulle sue, di clarks, perché gli è sembrato di sentire un brusio in camera da letto di cui ora ha perso le tracce; e per un attimo, un attimo soltanto, ha avuto l'impressione di un qualche futuro sghembo di cui gli sembrava di aver avvertito l'eco: fluttuante, e incerta, come tutte le voci lontane quando ci chiamano da lunga distanza».