Ludwig Wittgenstein: His Place in the Development of Semantics

دانشجویان مختلف زبان‌شناسی و معناشناسی عمومی از ویتگنشتاین نقل قول و بحث می‌کنند، از جمله، OGDEN و ریچاردز (1960)، اولمان (1951، 1962)، پاگلیارو (1952، 1957)، ولز (1960)، رگنل (19) ZIFF (1960). با این حال، در اکثر موارد آنها Tractatus را نقل می کنند و نه از تحقیقات فلسفی. همه آنها مهم ترین ایده های Tractatus را در نظر نمی گیرند، اما اغلب نکات حاشیه ای را مورد بحث قرار می دهند. مهمتر از همه، آنها اغلب بحث درباره ایده های ویتگنشتاین را در درجه دوم توسعه اندیشه خود قرار می دهند. همچنین باید اضافه کرد که این دانش آموزان استثنا هستند. اکثریت بزرگ نظریه‌پردازان زبان، به‌ویژه آن‌هایی که پیشینه‌ی زبان‌شناسی دارند، تقریباً هیچ پیشینه‌ای از ایده‌های ویتگنشتاین ندارند. یک محقق فکر می‌کند که فلسفه زبان‌شناختی ویتگنشتاین بر درک نادرست از کارکرد زبان استوار است (هردان، 1962، فصل 24). کتاب حاضر در پی جلب توجه دانشجویان زبان‌شناسی و معناشناسی عمومی به اندیشه ویتگنشتاین اولیه و متأخر است: نه تنها تحقیقات فلسفی، بلکه تراکتاتوس نیز به زبان روزمره می‌پردازد: ویتگنشتاین به گزاره‌های روزمره می‌اندیشید. زبان، زمانی که او تأیید کرد که گزاره تصویری از واقعیت است (فصل 1). این تصور بسیار قدیمی است، در واقع در ارسطو یافت می شود و بر اندیشه عقل گرایانه باستانی، قرون وسطایی و مدرن حاکم بوده است. فقط لاک، ویکو و لایب نیتس به شدت از آن انتقاد کردند (فصل 2).

Various students of general linguistics and semantics quote and discuss Wittgenstein, among others, OGDEN and RICHARDS (1960), ULLMANN (1951, 1962), PAGLIARO (1952, 1957), WELLS (1960), REGNELL (1960) and 1 ZIFF (1960). For the most part however they quote the Tractatus and not 2 the Philosophical Investigations ; not all of them consider the most important ideas in the Tractatus but often discuss marginal points; above all they often make the discussion of Wittgenstein's ideas secondary to the development of their own thought. It should be added, moreover, that these students are exceptions. The large majority of language theorists, especially those with a philological background, have almost no know­ ledge of Wittgenstein's ideas. One scholar thinks that Wittgenstein's linguistic philosophy rests upon a grotesque misunderstanding of the workings of language (HERDAN, 1962, Chapter 24). The present book seeks to draw the attention of students of general linguistics and semantics to the thought of both the early and the later Wittgenstein: not only the Philosophical Investigations but also the Tractatus is concerned with everyday language: Wittgenstein was thinking of the propositions of everyday language, when he affirmed that the proposition is a picture of reality (Chapter 1). This conception is very old, it is in fact found in Aristotle and it dominated ancient, mediaeval and modern rationalistic thought; only Locke, Vico and Leibniz criticized it strongly (Chapter 2).