Lucillio, 'Epigrammi'

این اولین تفسیر مدرن است که منحصراً به اپیگرام‌های لوسیلیوس، شاعر پرکار نرونی اختصاص داده شده است که علیرغم اینکه یکی از برجسته‌ترین نمایندگان اپیگرام طنز یونانی است، عمدتاً برای خودش مطالعه نشده است. ارزش، اما به دلیل تأثیری که بر مارسیال داشت. حدود 140 اپیگرام از او باقی مانده است که بیشتر در کتاب یازدهم Anthology است.

این جلد شامل یک مقدمه گسترده، یک متن انتقادی و ترجمه جدید و یک تفسیر کامل ادبی و فلسفی است. در حالی که بدنه تفسیر بر موارد خاص متمرکز است و خوانش های ادبی اپیزگرام های منفرد و تحلیل خط به خط زبانی، زبان شناختی و سبکی را ارائه می دهد، مقدمه به هویت لوسیلیوس، سنت متن، سبک، مضامین، معیارها می پردازد. و محیط فرهنگی، و همچنین به بررسی منشأ و توسعه اپیگرام اسکوپتیک یونانی می پردازد.

توجه ویژه‌ای به شیوه‌ای که لوسیلیوس با قراردادهای این ژانر درگیر می‌شود، معطوف می‌شود که اغلب انتظارات خواننده را برانداز می‌کند. به این ترتیب، کار تناقض ذاتی این واقعیت را بررسی می‌کند که فرم شاعرانه‌ای که طبیعتاً مداحی بود (نمونه‌های کتیبه‌ای برای ثبت و در نتیجه جشن گرفتن تقدیم یک شی یا مرگ یک انسان متولد شده‌اند) در نهایت تبدیل به ژانر تمسخر و سوءاستفاده شد.

This is the first modern commentary devoted exclusively to the epigrams of Lucillius, a prolific Neronian poet who, in spite of being one of the most significant representatives of the Greek satirical epigram, has primarily been studied not for his own value, but for the influence he had on Martial. About 140 epigrams of his survive, mostly in book XI of the Anthology.

The volume contains an extensive introduction, a new critical text and translation, and a full literary and philological commentary. While the body of the commentary focuses on the particular, providing literary readings of individual epigrams and a line-by-line linguistic, philological, and stylistic analysis, the introduction deals with Lucillius’s identity, the tradition of the text, style, themes, metrics, and cultural setting, and additionally investigates the origins and development of Greek skoptic epigram.

Particular attention is paid to the way in which Lucillius engages with the conventions of the genre, often overturning the reader’s expectations. In this way, the work explores the paradox inherent to the fact that a poetic form that was by its nature eulogistic (inscriptional epigrams were born in order to record, and thus celebrate, the dedication of an object or the death of a man) ultimately became the genre of mockery and abuse.