Loving literature : a cultural history

یکی از رایج‌ترین و زخمی‌ترین تصورات غلط در مورد دانشمندان ادبی امروز این است که آنها کتاب را دوست ندارند. در حالی که کسانی که واقعاً در مطالعات ادبی کار می‌کنند می‌توانند به راحتی این ادعا را رد کنند، چنین پاسخی خطر پنهان کردن یک سوال اساسی‌تر را به دنبال دارد: چرا باید آنها را بکنند؟ ادبیات. چطور شد که انتظار می‌رود از علمای ادبی حرفه‌ای نه تنها مطالعه کنند، بلکه به ادبیات علاقه داشته باشند و این عشق را در نسل‌های دانش‌آموز تلقین کنند؟ آنچه لینچ کشف می‌کند این است که کتاب‌ها و دلبستگی‌هایی که ما به آن‌ها ایجاد می‌کنیم، نقشی حیاتی در شکل‌گیری زندگی خصوصی بازی کرده‌اند - به عبارت دیگر، عشق به ادبیات عمیقاً در تاریخ ادبیات جا افتاده است. با این حال، در عین حال، عشق ما نه بدیهی است و نه غیرتاریخی: دیدگاه‌های ما به کتاب‌ها به‌عنوان موضوع محبت، ریشه‌های روشنی در نشر قرن هجده و نوزدهم، عادت‌های مطالعه و تاریخ داخلی دارد.

در حالی که با انکار احساسات بسیار واقعی که رابطه ما با کتاب را گرم می کند، ادبیات دوست داشتنی با این وجود به عنوان پاسخی برای کسانی عمل می کند که از عبارت "عشق به ادبیات" طوری استفاده می کنند که گویی معنای آن شفاف است. لینچ می نویسد: «گویی کسانی که طرفدار عشق به ادبیات بودند، فراموش کرده بودند که خود متون ادبی در مورد پیچیدگی و پیچیدگی عشق چه می گویند.» با این حجم استادانه، لینچ آن لبه ها را بازیابی می کند و به ما اجازه می دهد از این پیچیدگی ها لذت ببریم.

One of the most common—and wounding—misconceptions about literary scholars today is that they simply don’t love books. While those actually working in literary studies can easily refute this claim, such a response risks obscuring a more fundamental question: why should they?

That question led Deidre Shauna Lynch into the historical and cultural investigation of Loving Literature. How did it come to be that professional literary scholars are expected not just to study, but to love literature, and to inculcate that love in generations of students? What Lynch discovers is that books, and the attachments we form to them, have played a vital role in the formation of private life—that the love of literature, in other words, is deeply embedded in the history of literature. Yet at the same time, our love is neither self-evident nor ahistorical: our views of books as objects of affection have clear roots in eighteenth- and nineteenth-century publishing, reading habits, and domestic history.

While never denying the very real feelings that warm our relationship to books, Loving Literature nonetheless serves as a riposte to those who use the phrase “the love of literature” as if its meaning were transparent. Lynch writes, “It is as if those on the side of love of literature had forgotten what literary texts themselves say about love’s edginess and complexities.” With this masterly volume, Lynch restores those edges and allows us to revel in those complexities.