Los que luchan y los que lloran

"آنهایی که می جنگند و آنها که گریه می کنند" زیباترین متنی است که توسط یک روزنامه نگار آرژانتینی در مورد انقلاب گوشت و خون نوشته شده است که در کوبا و در سراسر آمریکا به واقعیت تبدیل شده است. آن پسر 28 ساله که از طریق رادیو به El Mundo فرستاده شد، بیش از دو ماه را در کوبای گذراند که در اثر انقلابی که از بالا اما روی زمین رعد و برق می زد، در رشته کوه اورینته شورش کرد. او با مشکلاتی کم توانست با دو رهبر محبوب و شناخته شده جنبش 26 جولای، ارنستو چه گوارا و فیدل کاسترو، مصاحبه کند. واقعیت مردمی که تحت رهبری سایر پسران هم سن و سال خود بزرگ شده اند، او را به گونه ای عاشق کرده است که احساس و زندگی در انقلاب یک ملت و همچنین اعتقاد به پیروزی را که همه داشته اند را در کتاب خود به تصویر کشیده است. . و از این تجربه بی نظیر جدید، نیاز به دادن بیش از "... یک وقایع نگاری ساده..." در او تجسم یافت و جان خود را در خدمت انقلاب کوبا، انقلاب آرژانتین که هنوز باید انجام شود، سپرد. انقلاب آمریکای لاتین هیچ مرزی برای Masetti وجود نداشت.

«Los que luchan y los que lloran» es el texto más bello escrito por un periodista argentino sobre la revolución de carne y hueso, hecha realidad en Cuba, en toda América. Ese muchacho de 28 años, enviado por radio El Mundo, estuvo más de dos meses en una Cuba revuelta por una revolución que tronaba desde la alturas pero en la tierra, en la cadena montañosa del Oriente. Logró con no pocas dificultades entrevistar a los dos jefes más populares y reconocidos del movimiento 26 de Julio alzado en armas, Ernesto Che Guevara y Fidel Castro. La realidad de un pueblo levantado bajo la dirección de otros muchachos de su edad lo enamoró de tal manera que plasmó en su libro el sentir y vivir en revolución de un pueblo así como el convencimiento en la victoria que todos tenían. Y a partir de esa nueva experiencia inigualable se encarnó en él la necesidad de dar más que «… una simple crónica…» y entregó su vida al servicio de la revolución cubana, de la argentina aún por hacer, y de la de Latinoamericana. No había fronteras para Masetti.