Los Angeles's Central Avenue Jazz

از اواخر دهه 1910 تا اوایل دهه 1950، یک سری از سیاست های جداسازی تهاجمی نسبت به جامعه آمریکایی آفریقایی تبار لس آنجلس که به سرعت در حال گسترش بود، به طور ناخواسته به یکی از غنی ترین راه های فرهنگی در ایالات متحده منجر شد. از مرکز شهر لس آنجلس گرفته تا شهر عمدتاً توسعه نیافته واتس در جنوب، خیابان مرکزی به مرکز صحنه جاز ساحل غربی تبدیل شد و استعدادهای بومی مانند چارلز مینگوس، دکستر گوردون و بادی کولت را پرورش داد و در عین حال میزبان تعداد بی‌شماری از اسطوره‌های موسیقی جاز مانند دوک بود. الینگتون، لوئیس آرمسترانگ و بیلی هالیدی. بیست و چهار ساعت در روز، صدای جاز زنده از کلوپ‌های شبانه، رستوران‌ها، لابی هتل‌ها، مدارس موسیقی و هر جای دیگری که یک کمبو جاز می‌توانست در سازهایش برای نزدیک به 50 سال بپیچد، به پیشروی و تعریف صدای آمریکا کمک می‌کرد. بزرگترین سهم موسیقی

From the late 1910s until the early 1950s, a series of aggressive segregation policies toward Los Angeles's rapidly expanding African American community inadvertently led to one of the most culturally rich avenues in the United States. From Downtown Los Angeles to the largely undeveloped city of Watts to the south, Central Avenue became the center of the West Coast jazz scene, nurturing homegrown talents like Charles Mingus, Dexter Gordon, and Buddy Collette while also hosting countless touring jazz legends such as Duke Ellington, Louis Armstrong, and Billie Holiday. Twenty-four hours a day, the sound of live jazz wafted out of nightclubs, restaurants, hotel lobbies, music schools, and anywhere else a jazz combo could squeeze in its instruments for nearly 50 years, helping to advance and define the sound of America's greatest musical contribution.