Lorca, Buñuel, Dalí : forbidden pleasures and connected lives

لورکا، بونوئل و دالی در زمینه های مربوط به خود در شعر و تئاتر، سینما و نقاشی، سه نفر از خلاق ترین هنرمندان خلاق قرن بیستم بودند. تأثیر آنها بسیار فراتر از مرزهای بومی آنها اسپانیا احساس شد. اما اگر به صورت جداگانه توسط بسیاری مورد بررسی قرار گرفته باشند، زندگی مرتبط آنها به ندرت مورد توجه قرار گرفته است. اینها، پیوندهایی است که آنها را به هم پیوند می دهد، موضوع این کتاب روشنگر را تشکیل می دهد.

آنها در فاصله شش سال از یکدیگر به دنیا آمدند و همانطور که گوین ادواردز آشکار می کند، شرایط کودکی آنها بسیار مشابه بود، هر کدام. تحت تأثیر یک جامعه کوته فکر و پیشینه مذهبی غیر قابل تحمل که رابطه جنسی را با گناه یکسان می کند. هر سه مشکلات جنسی از انواع مختلفی را تجربه کردند: لورکا، اضطراب همجنس‌بازی، بازداری جنسی بونوئل، و ناتوانی مجازی دالی. آنها در دهه 1920 در Residencia de Estudiantes در مادرید ملاقات کردند، که وسواس مربوط به آنها را به اشکال فرهنگی رایج در اروپا، به ویژه سورئالیسم، از بین برد. کار آنها که ریشه در چنین آشفتگی هایی دارد - از شخصیت های دراماتیک لورکا که به دنبال تحقق جنسی هستند، تا مردان و زنان سرخورده بونوئل، و تصاویر قدرتمند دالی از شرم و گناه - به شدت زندگی نامه ای است. خشم جناح چپ آنها معطوف به ارزش‌های بورژوازی و کلیسای کاتولیک با تحولات سیاسی دهه 1930 تشدید شد که در اسپانیا به جنگ داخلی فاجعه‌بار 1936-39 منجر شد. لورکا در سال 1936 توسط فاشیست های فرانکو به قتل رسید. این رویداد غم انگیز باعث شد که بونوئل به مکزیک و دالی به نیویورک عزیمت کنند و ادواردز به این موضوع اشاره می کند که چگونه بونوئل تا پایان عمر خود به آرمان های چپ خود چسبیده و فیلم های برجسته ای ساخته است، در حالی که این فیلم به طور فزاینده ای عجیب و غریب و عجیب و غریب می شود. دالی پول خوار فاشیسم و ​​کلیسای کاتولیک را پذیرفت و هنر او به شدت رو به افول رفت.