Looking for the Good War: American Amnesia and the Violent Pursuit of Happiness

«کتابی قابل توجه، از عنوان و عنوان فرعی تا آخرین کلمات آن. . . اتهامی تکان دهنده از احساسات آمریکا در مورد جنگ.» ―رابرت جی. کایزر، واشنگتن پست

در در جستجوی جنگ خوب، الیزابت دی سامت ادبیات، هنر، و فرهنگی که پس از جنگ جهانی دوم ظهور کرد و تخصص او را به عنوان استاد زبان انگلیسی در وست پوینت به پیچیدگی دوره پس از جنگ در زندگی ملی رساند. او سردرگمی در مورد هویت آمریکایی را که در طول جنگ و بلافاصله پس از آن بیان شد، و دوگانگی عمیق ملی نسبت به جنگ، خشونت و جانبازان را آشکار می کند - که همه آنها در دهه های بعدی با یک نگرش احساساتی خطرناک نسبت به "استثنایی" ایالات متحده سرکوب شدند. ” تاریخ و سرنوشت.

سامت میراث دوسویه جنگ را در برخی از اسطوره‌سازی‌شده‌ترین چهره‌های آن می‌یابد: خبرنگار جنگی که توسط ارنی پایل، شخصیت G.I. در فیلم‌های داستانی و داستانی پایانی دهه 1940 یا به پلیس یا جنایتکار تبدیل شد، کهنه سرباز ناراضی جنگ داخلی که در فیلم وسترن جنگ سرد روی پرده ظاهر می‌شود، و قهرمان نظامی در حال ظهور دوره پس از ویتنام. در مجموع، این ارقام عناصر کلیدی نگرش های پس از جنگ نسبت به خشونت، آزادی و ملت را نشان می دهند - نگرش هایی که سیاست داخلی و خارجی را شکل داده اند و به طرق مختلف به فرضیات مختلف در مورد هویت و هدف ملی که توسط جنگ جهانی دوم ایجاد یا تأیید شده اند، پاسخ می دهند. br>
در حالی که ایالات متحده نقش خود را در افغانستان و خاورمیانه ارزیابی می کند، زمان بازنگری در اسطوره ملی ما فرا رسیده است: راهی که جنگ جهانی دوم احساس سرنوشت ملی ما را شکل داد، باورهای ما در مورد استفاده از ارتش آمریکایی زور در سراسر جهان و ناتوانی ما در پذیرش واقعیت‌های دهه‌های جنگ ویرانگر قرن بیست و یکم.

“A remarkable book, from its title and subtitle to its last words . . . A stirring indictment of American sentimentality about war.” ―Robert G. Kaiser, The Washington Post

In Looking for the Good War, Elizabeth D. Samet reexamines the literature, art, and culture that emerged after World War II, bringing her expertise as a professor of English at West Point to bear on the complexity of the postwar period in national life. She exposes the confusion about American identity that was expressed during and immediately after the war, and the deep national ambivalence toward war, violence, and veterans―all of which were suppressed in subsequent decades by a dangerously sentimental attitude toward the United States’ “exceptional” history and destiny.

Samet finds the war's ambivalent legacy in some of its most heavily mythologized figures: the war correspondent epitomized by Ernie Pyle, the character of the erstwhile G.I. turned either cop or criminal in the pulp fiction and feature films of the late 1940s, the disaffected Civil War veteran who looms so large on the screen in the Cold War Western, and the resurgent military hero of the post-Vietnam period. Taken together, these figures reveal key elements of postwar attitudes toward violence, liberty, and nation―attitudes that have shaped domestic and foreign policy and that respond in various ways to various assumptions about national identity and purpose established or affirmed by World War II.

As the United States reassesses its roles in Afghanistan and the Middle East, the time has come to rethink our national mythology: the way that World War II shaped our sense of national destiny, our beliefs about the use of American military force throughout the world, and our inability to accept the realities of the twenty-first century’s decades of devastating conflict.