Long Wars and the Constitution

در تاریخچه گسترده قانون اساسی تصمیمات مربوط به جنگ ریاست جمهوری از سال 1945 تا کنون، استفان ام. گریفین بحث طولانی مدت در مورد "ریاست جمهوری امپراتوری" را بازنگری می کند و به این نتیجه می رسد که قانون اساسی قرن هجدهم برای چالش های موجود ناکافی است. جهان پس از 11 سپتامبر.

قانون اساسی قبل از اینکه ایالات متحده بتواند وارد جنگ شود، به موافقت کنگره نیاز دارد. گریفین می‌گوید، تصمیم ترومن برای مبارزه در کره بدون کسب رضایت، خلاف قانون اساسی بود، اما موافقت کنگره و مردم آمریکا سابقه‌ای را برای روسای جمهور ایجاد کرد که از آن زمان ادعای خودمختاری در این عرصه داشته باشند. گریفین استدلال می کند که گسترش بی فکر رهبری ریاست جمهوری در امور خارجی به نقطه ای که روسای جمهور به طور یکجانبه تصمیم می گیرند چه زمانی به جنگ بروند، نظم قانون اساسی ما را بی ثبات کرده و سیاست خارجی ما را مختل کرده است. جنگ های طولانی و قانون اساسی نشان دهنده ارتباط غیرمنتظره بین قدرت جنگ ریاست جمهوری و بحران های قانون اساسی است که گریبانگیر سیاست آمریکا شده است. دوراهی. از یک سو مسئولیت هایی است که دنیای خطرناکی به آنها واگذار می کند و از سوی دیگر ناتوانی در تصمیم گیری صحیح در غیاب مشورت بین شاخه ای است. ادامه بسیاری از سیاست‌های دولت بوش توسط پرزیدنت اوباما در جنگ طولانی علیه تروریسم، تنها آخرین مورد در زنجیره مشکلات ناشی از عدم تعادل ایجاد شده توسط نظم قانون اساسی پس از 1945 است. گریفین برای آغاز چرخه مسئولیت پذیری که در آن کنگره نقش معناداری در تصمیم گیری برای جنگ ایفا می کند و در عین حال واقعیت های دیپلماسی قرن بیست و یکم را به رسمیت می شناسد، استدلال می کند.

In a wide-ranging constitutional history of presidential war decisions from 1945 to the present, Stephen M. Griffin rethinks the long-running debate over the “imperial presidency” and concludes that the eighteenth-century Constitution is inadequate to the challenges of a post-9/11 world.

The Constitution requires the consent of Congress before the United States can go to war. Truman’s decision to fight in Korea without gaining that consent was unconstitutional, says Griffin, but the acquiescence of Congress and the American people created a precedent for presidents to claim autonomy in this arena ever since. The unthinking extension of presidential leadership in foreign affairs to a point where presidents unilaterally decide when to go to war, Griffin argues, has destabilized our constitutional order and deranged our foreign policy. Long Wars and the Constitution demonstrates the unexpected connections between presidential war power and the constitutional crises that have plagued American politics.

Contemporary presidents are caught in a dilemma. On the one hand are the responsibilities handed over to them by a dangerous world, and on the other is an incapacity for sound decisionmaking in the absence of interbranch deliberation. President Obama’s continuation of many Bush administration policies in the long war against terrorism is only the latest in a chain of difficulties resulting from the imbalances introduced by the post-1945 constitutional order. Griffin argues for beginning a cycle of accountability in which Congress would play a meaningful role in decisions for war, while recognizing the realities of twenty-first century diplomacy.