دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: نویسندگان: Adorno. Theodor. W, Carboni. Massimo سری: Etcetera ISBN (شابک) : 9788868261665, 8868261669 ناشر: Castelvecchi سال نشر: 2014 تعداد صفحات: 0 زبان: Italian فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 93 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Long play e altri volteggi della puntina به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب بازی طولانی و سایر خرک های سوزنی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
تعبیر شخصیت آدورنو محدود به یک اخلاقگرای سختگیر که با غرور آکادمیک لحظهی انتشار فرهنگی، هنر تودهای و موسیقی مصرفکننده را تحقیر میکند، تبدیل به یک قافیه مهد کودک، یک آهنگ ارگ بشکهای شده است. البته ادعای بی اساس بودن چنین تعبیری کاملاً بیهوده خواهد بود. اصلا اینطور نیست. اما نکته تعیین کننده واقعی این است که اکنون به نظر می رسد که این خوانش نهایی شده است، برای پست مدرنیست ها قطعیت دگم، اصل ایمان فرض شده است: آدورنو فقط یک نخبه گرا و بدبین بود که در جستجوی تأییدیه هایی برای تأیید اعتبار خود بود. دافعه خود نسبت به مصرف انبوه و تکرارپذیری تکنولوژیکی که از نزدیک با آنها مرتبط است. اما آیا ما مطمئن هستیم که واقعاً چنین است؟ از نظر فکری رفتار درستی است که به او درجه چهارم را با تفنگی که به سمت شقیقه اش نشانه رفته است در مورد اهمیت و سرنوشت هنر غیر اوراتیک به او بدهیم، و این واقعیت را فراموش کنیم که آدورنو خود یکی از معدود فیلسوفان قرن بیستم بود که به آن پرداخت. موضوع با ابزار کافی نظری است و کاملاً درک می کند که این و هیچ چیز دیگری چالش قرن نبود؟ – از پیشگفتار ماسیمو کربنی
L’interpretazione della figura di Adorno astretta a quella di un severo moralista che con accademica alterigia disprezza il momento della diffusione culturale, l’arte di massa e la musica di consumo, è diventata una filastrocca, una canzone da organetto. Certo, sarebbe una sonora sciocchezza affermare che tale interpretazione sia priva di fondamento. Non lo è affatto. Ma il vero punto dirimente è che ormai questa lettura sembra essere passata in giudicato, ha assunto per la vulgata postmodernista la certezza del dogma, dell’articolo di fede: Adorno era solo un pessimista elitario e amareggiato in cerca di conferme per avvalorare la propria repulsione verso i consumi di massa e la riproducibilità tecnologica ad essi strettamente connessa, uno snob che arriccia il naso appena sente odore di musica popolare. Ma siamo sicuri che le cose stiano davvero così? È una condotta intellettualmente corretta quella di fargli il quarto grado con la pistola puntata alla tempia sull’importanza e i destini dell’arte non auratica, dimenticandosi del fatto che proprio Adorno è stato uno dei pochissimi filosofi del Novecento ad aver affrontato la materia con adeguati strumenti teorici e ad aver perfetta mente compreso che quella e non altra era la sfida del secolo? – dalla prefazione di Massimo Carboni