Lonergan and the Philosophy of Historical Existence

مطالعه جاه طلبانه برنارد لونرگان درباره دانش بشری، بر اساس نظریه آگاهی او، از جمله دستاوردهای مهم فلسفه قرن بیستم است. او اصول فرهنگ فکری معاصر را با یافتن هنجارها و معیارها نه در ادراکات بیرونی یا مفاهیم واقعی، بلکه در پویایی خود آگاهی به چالش می کشد.

لونرگان و فلسفه وجودی تاریخی پیامدهای رویکرد لونرگان به فلسفه تاریخ را در تعدادی از زمینه‌های متمایز اما مرتبط بررسی می‌کند و رشته‌های فکری مختلفی را پوشش می‌دهد. هر فصل را می‌توان به‌طور مستقل خواند، اما مجموعه‌ای از فصل‌ها آشکارسازی منسجمی از مورد لونرگان را ارائه می‌دهد که هنجارهای تحقیق به عنوان معیاری از فکر و عمل انسان در میان تغییرات و نوسانات مداوم در سیاست، اخلاق، دین، علم و دانش پایدار است. این کتاب توضیح می دهد که چگونه ایده لونرگان از توسعه از نظریه آگاهی او ناشی می شود و چگونه رفتار او با توسعه انسانی ناگزیر بر توسعه تاریخی متمرکز است. موضوع اصلی کتاب این است که فلسفه تاریخ لونرگان تمایز آشکاری بین تاریخ‌گرایی و تاریخ‌گرایی قائل می‌شود.

مک‌پارتلند کار لونرگان را به موضوعات اگزیستانسیالیستی و در فصل‌های آخر به آثار اریک ووگلین مرتبط می‌کند. این کتاب به مضامین اگزیستانسیالیستی ترس، رنج، گناه، شرم، و کینه - در درون موضوعات کلی تاریخ، فلسفه و دین می پردازد. مک‌پارتلند استدلال می‌کند که دیدگاه منحصربه‌فرد لونرگان در روش علمی، معرفت‌شناسی، متافیزیک، و نظریه انتقادی می‌تواند موضوعات کاملاً بیگانه عقل مانند تجربه دینی، اضطراب وجود، ریشه‌های وجودی تعصب، و اسطوره‌سازی و راز را روشن کند. در اینجا تشابه قابل توجهی با فلسفه تاریخ اریک وگلین وجود دارد. فصل‌های پایانی کتاب نشان می‌دهد که چگونه هم ارزی این دو فلسفه، گفت‌وگوی متقابلی را بین رئالیسم انتقادی لونرگان و تفسیر وجودی ووگلین ارائه می‌دهد.

Bernard Lonergan's ambitious study of human knowledge, based on his theory of consciousness, is among the major achievements of twentieth-century philosophy. He challenges the principles of contemporary intellectual culture by finding norms and standards not in external perceptions or reified concepts, but in the dynamism of consciousness itself.

Lonergan and the Philosophy of Historical Existence explores the implications of Lonergan's approach to the philosophy of history in a number of distinct but related contexts, covering a variety of intellectual disciplines. Each chapter can be read independently, but the series of chapters provides a coherent unfolding of Lonergan's case that the norms of inquiry endure as a standard of human thought and action amid continuous changes and fluctuations in politics, morals, religion, science, and scholarship. The book explains how Lonergan's idea of development follows from his theory of consciousness and how his treatment of human development inevitably focuses on historical development. The central theme of the book is that Lonergan's philosophy of history makes a pronounced distinction between historicity and historicism.

McPartland relates Lonergan's work to existentialist themes and, in the last chapters, to the work of Eric Voegelin. The book addresses the existentialist themes of dread, suffering, guilt, shame, and resentiment—within overall themes of history, philosophy, and religion. McPartland argues that Lonergan's unique perspective on scientific method, epistemology, metaphysics, and critical theory can illuminate what seem to be the quite alien topics of reason as religious experience, the anxiety of existence, the existential roots of bias, and mythopoesis and mystery. Here there is a remarkable parallel to the philosophy of history of Eric Voegelin. The concluding chapters of the book show how the equivalence of the two philosophies offers a mutually enriching dialogue between Lonergan's critical realism and Voegelin's existential exegesis.