London Fog : The Biography

در تصور عموم، لندن شهر مه است. مه‌های کلاسیک لندن، «سوپ‌های نخودی» زرد غلیظ، در عصر صنعتی اوایل قرن نوزدهم متولد شدند. اولین نمونه بدنام جهانی از آلودگی هوا، آنها به عنوان ویژگی ثابت روزهای سرد و بدون باد زمستانی باقی ماندند تا اینکه قوانین هوای پاک در دهه 1960 باعث مرگ آنها شد. کریستین ال. کورتون داستان این مه های حماسی لندن، خطرات و زیبایی آنها و تأثیرات ماندگار آنها بر فرهنگ و تخیل ما را بازگو می کند.

همانطور که شهر رشد کرد، دود ناشی از میلیون ها آتش سوزی خانگی همراه با صنایع تولید شد. گازهای گلخانه ای و مه های طبیعی در ابرهای زرد تیره قطرات آب، دوده و دی اکسید گوگرد به خانه ها، مغازه ها و ساختمان های عمومی نفوذ کردند. مه گاهی آنقدر غلیظ بود که مردم نمی توانستند پای خود را ببینند. زمانی که مه های لندن در نیمه دوم قرن بیستم از بین رفت، زندگی شهری را تغییر داده بود. مه ها دنیاهایی از گمنامی را ایجاد کرده بودند که روابط اجتماعی را شکل می داد، پوششی برای جنایت فراهم می کرد و مرزهای اخلاقی و اجتماعی را محو می کرد. آنها هدیه ای به نویسندگان بودند و در آثار چارلز دیکنز، هنری جیمز، اسکار وایلد، رابرت لوئیس استیونسون، جوزف کنراد، و تی اس الیوت بسیار مشهور بودند. ویسلر و مونه مه‌های لندن را با جذابیتی که دیگر هنرمندان برای نور شفاف دریای مدیترانه در نظر گرفته‌اند نقاشی کردند.

کورتن حساسیت تاریخی و ادبی را با چشم‌انداز درام بصری ترکیب می‌کند - که سخاوتمندانه در اینجا به تصویر کشیده شده است - تا مه لندن را به عنوان یکی نشان دهد. از مناظر بزرگ شهری عصر صنعتی.

In popular imagination, London is a city of fog. The classic London fogs, the thick yellow “pea-soupers,” were born in the industrial age of the early nineteenth century. The first globally notorious instance of air pollution, they remained a constant feature of cold, windless winter days until clean air legislation in the 1960s brought about their demise. Christine L. Corton tells the story of these epic London fogs, their dangers and beauty, and their lasting effects on our culture and imagination.

As the city grew, smoke from millions of domestic fires, combined with industrial emissions and naturally occurring mists, seeped into homes, shops, and public buildings in dark yellow clouds of water droplets, soot, and sulphur dioxide. The fogs were sometimes so thick that people could not see their own feet. By the time London’s fogs lifted in the second half of the twentieth century, they had changed urban life. Fogs had created worlds of anonymity that shaped social relations, providing a cover for crime, and blurring moral and social boundaries. They had been a gift to writers, appearing famously in the works of Charles Dickens, Henry James, Oscar Wilde, Robert Louis Stevenson, Joseph Conrad, and T. S. Eliot. Whistler and Monet painted London fogs with a fascination other artists reserved for the clear light of the Mediterranean.

Corton combines historical and literary sensitivity with an eye for visual drama―generously illustrated here―to reveal London fog as one of the great urban spectacles of the industrial age.