Logos without Rhetoric: The Arts of Language before Plato

بلاغه چگونه آغاز شد و قبل از اینکه "بلاغه" نامیده شود چه بود؟ آیا هنر باید نامی داشته باشد تا هنر تلقی شود؟ تفاوت فصاحت و بلاغت چیست؟ و قبل از اینکه افلاطون بر تفاوت‌های آنها تأکید کند - یا شاید ابداع کند - چه تفاوت‌هایی میان شاعران، فیلسوفان، سوفسطایی‌ها، و بلاغیان وجود داشت؟ رابین ریمز در لوگوهای بدون بلاغت: هنرهای زبان قبل از افلاطون تلاش می‌کند تا با بررسی وضعیت نظریه بلاغی در متونی که پیش از ابداع واژه‌ی بلاغت توسط افلاطون هستند، در این مسائل و مسائل دیگر مداخله کند. 380 قبل از میلاد). از هومر و هیزیود گرفته تا پارمنیدس و هراکلیتوس گرفته تا گورگیاس، تئودوروس و ایزوکراتس، مطالعات موردی موجود در اینجا وضعیت رشته بلاغت را قبل از و در نتیجه در غیاب تأثیر توسعه کامل نظریه بلاغی توسط افلاطون و ارسطو بررسی می کند. در قرن چهارم پیش از میلاد

مقالات این جلد موردی برای مرزی متخلخل بین نظریه و عمل است و شک و تردید را در مورد تمایزات نابهنگام بین اسطوره و عقل و بین فلسفه و بلاغت در تاریخ نگاری آغاز بلاغت نتیجه، درک وسیع‌تری از محتوای بلاغی متون یونانی قبل از قرن چهارم است.

How did rhetoric begin and what was it before it was called “rhetoric”? Must art have a name to be considered art? What is the difference between eloquence and rhetoric? And what were the differences among poets, philosophers, sophists, and rhetoricians before Plato emphasized―or perhaps invented―their differences? In Logos without Rhetoric: The Arts of Language before Plato, Robin Reames attempts to intervene in these and other questions by examining the status of rhetorical theory in texts that predate Plato’s coining of the term “rhetoric” (c. 380 B.C.E.). From Homer and Hesiod to Parmenides and Heraclitus to Gorgias, Theodorus, and Isocrates, the case studies contained here examine the status of the discipline of rhetoric prior to and therefore in the absence of the influence of Plato and Aristotle’s full-fledged development of rhetorical theory in the fourth century B.C.E.

The essays in this volume make a case for a porous boundary between theory and practice and promote skepticism about anachronistic distinctions between myth and reason and between philosophy and rhetoric in the historiography of rhetoric’s beginning. The result is an enlarged understanding of the rhetorical content of pre-fourth-century Greek texts.