Liz Phair's Exile in Guyville

اگرچه تبعید در گیویل به عنوان یکی از رکوردهای برتر سال توسط اسپین و نیویورک تایمز جشن گرفته شد، اما همچنین برخی، یک نفرت: تمسخر معتبرترین رکورد رولینگ استونز و نگاهی نادر به روان یک زن جوان زیرک، مستقل و قوی. به خاطر این جنایات، لیز فیر از شهر زادگاهش شیکاگو بیرون رانده شد، و جنگی را تحمل کرد که توسط نویسندگانی که او را به خسته‌کننده بودن، بی‌اصالت بودن و حتی یک موسیقی‌دان ضعیف متهم می‌کردند، متحمل شد.

با تبعید در گیویل، فیر به جای همه دخترانی که عاشق دنیای ایندی راک بودند اما در آنجا احساس نارضایتی می کردند صحبت کرد. مانند همه آثار هنری بزرگ، تبعید منادی شکل چیزهای آینده بود: فیر ممکن است منیت مردانه را تضعیف کرده باشد، اما او همچنین یک زن جدید را آزاد کرد. به خاطر تمام هنرمندان زنی که از آثار او سود برده‌اند - از اسلیتر-کینی گرفته تا لانا دل ری و دوباره - وقت آن است که به گیویل برگردیم.

Although Exile in Guyville was celebrated as one of the year's top records by Spin and the New York Times, it was also, to some, an abomination: a mockery of the Rolling Stones' most revered record and a rare glimpse into the psyche of a shrewd, independent, strong young woman. For these crimes, Liz Phair was run out of her hometown of Chicago, enduring a flame war perpetrated by writers who accused her of being boring, inauthentic, and even a poor musician.

With Exile in Guyville, Phair spoke for all the girls who loved the world of indie rock but felt deeply unwelcome there. Like all great works of art, Exile was a harbinger of the shape of things to come: Phair may have undermined the male ego, but she also unleashed a new female one. For the sake of all the female artists who have benefited from her work―from Sleater-Kinney to Lana Del Rey and back again―it's high time we go back to Guyville.